Nieuwsgierige Aagjes

Van Kirchheim am Neckar naar Gollenhof, 25 kilometer. 43428 Stappen.

Zo zagen we de zon ondergaan vanuit ons tentje. Daarna ging ik de paardenstal in voor een verkwikkende koude douche. We sliepen als marmotten maar dat doen we inmiddels steeds. Voor mij betekent dat trouwens ook dat ik me dan in zo’n tentje,dat van de boer in een weiland mag staan, welkom en vertrouwd voel.

Vanmorgen was het koud en de tent derhalve helemaal nat van de condens. We pakten de tent in zijn geheel op zette die op de weg bij de koestal.

Nu vind ik koeien al leuk en ik vond deze helemaal leuk. Ten eerste hadden ze hoorns en zo’n superzachte bleke neus en ja, je mag gerust aan die snuit zitten als er dan ook maar aan je hand gelikt mag worden. Eerst keken ze de boel even aan om vervolgens naar het hek te komen om te zien wat er allemaal gebeurt. 

Om zeven uur op pad en in het volgende dorp bij de LIDL voor een lekker ontbijt inclusief koffie.

En het begint duidelijk te worden dat er mensen zijn die in ons zwervers zien. Of in ieder geval ‘vreemdelingen’. En die treed je tegemoed met argwaan of je negeert ze gewoon of je loopt er met een boog omheen.

Ach, zei Rick, er zijn sowieso weinig mensen die naar Rome lopen en daarvan is ook maar een klein deel dat ontbijtjes eet op de parkeerplaats van de LIDL. Ergo: we zijn ook een beetje vreemd.

Bramen kunnen we nog steeds vinden al wordt de kwaliteit wel minder. Dit is dan een van de nadelen van sandalen: altijd zitten er klitten op mijn sokken. Zeker op deze wollen.

Het was warm vandaag. Niet dat dat nou zo’n probleem is want 30 graden is het steeds, maar de luchtvochtigheid was nogal hoog.

Het was dus ook heiig. Maar de uitzichten worden steeds mooier.

En de wegen ouder met mooie stapelmuren.

We liepen trouwen voor een groot deel van de dag op een plateau. Dat was lekker met een windje ter afkoeling.

Dit zonnige huis met Mediterrane planten viel wel op.

En we gingen de rivier de Muhr over en alles stroomt in de richting van de lage landen.

Het plateau doet zijn naam eer aan. Het is er vrij plat.

We zouden vandaag een route hebben van 33 kilometer maar omdat we het beiden zwaar hadden, begonnen we hier uit te kijken naar eventuele plaatsen om de tent neer te zetten.

Bij de grote boerderijen is er vast wel een plaats.

Want ja, wat gaat het weer doen?

Er is onweer en regen voorspeld voor de avond en nacht en een deel van morgenochtend.

Bij de eerste die we het vroegen mochten we in de schuur staan.

Herbert hartelijk dank.

De schuur is nogal indrukwekkend. Je ziet de tent nauwelijks staan. De was hing in de zon maar het is inmiddels bewolkt.

Maar we konden nog wel eerst een tijdje van dit uitzicht genieten. 

In de schaduw van de pruimenboom, liggend in het gras, typ ik mijn blog.

Er waren verschillende reacties over mijn ‘snelle’ dagelijkse blogs. Dank trouwens aan allen die reageren we stellen het zeer op prijs.

Het blog is voor een deel ook een dagboek. En zeker tijdens dit soort reizen waarin best veel gebeurt is het voor mij belangrijk om zo snel mogelijk op te schrijven wat er is gebeurd. Het dwingt me om de dag opnieuw te beleven. Daarmee beklijven herinneringen beter en geef ik ze de waarde die ze toekomen. En dan nog vergeet ik er wel eens een paar.

Vandaag wederom dankbare pelgrims.

En laat dat onweer nu maar komen.

Met groeten Ton