Gieren

Van Kirchberg an der Iller naar Ottobeuren, 31 kilometer. 47226 Stappen.

Vrolijk is het trehekkerslehevenfariaaaa.

De telefoons mochten bij de buren opgeladen worden, maar de I-pad heeft wat meer tijd nodig. 

Toen de buren terug kwamen van het restaurant hadden ze er hun gedachten nog even over laten gaan.

Zeg, als ik het verlengsnoer uitrol kan je vannacht de I-pad in de tent opladen. Leg het snoer morgenochtend maar onder de caravan.

Heerlijk als mensen zo met je meedenken. En..... er was ook nog koffie en een leuk gesprek.

Maar zo gauw we in de slaapzakken lagen begon het te regenen. Wel gezellig maar ‘s morgens is het allemaal zo kledderig nat en koud. En zwaar, want wat kan er veel water in een klein tentje gaan zitten.

Anyway. 

Rick had het heerlijk warm in zijn nieuwe mummyzak van 1200 gram. Dat extra gewicht is het echt wel waard want om acht uur met kou in je tentje te liggen is geen fun. Netjes gezegd.

Ik heb nu twee te koude slaapzakken tot mijn beschikking. Hoe zich dat ontwikkelt gaat u horen. Vannacht ging het goed.

Om zeven uur op pad. Heerlijk rustig nog en prachtige mist. Maar het was de eerste keer dat we een fleece nodig hadden bij aaanvang. Wat een waterkou.

Het meertje naast de camping lag te stomen in het eerste zonlicht.

Van de Alpen dus geen spoor. Wel leeg land met af en toe een paar bomen die staan te dromen.

En we waanden ons, al meerdere keren overigens, even op het Spaanse binnenland.

Strakke rechte grote velden.

Maar sommige weggetjes kronkelen nog. Overblijfsel van vòòr de verkaveling?

De mens wordt daar al niet vrolijk van, hoe zou dat met de vögelein zijn?

De kalfjes waren ook hier zeer geïnteresseerd in ons en liepen zelfs met ons mee zolang de wei dat toeliet.

We zijn al langs verschillende ‘hoofdstad van’ gelopen. Onder andere die van Märklin, Kärcher en nu van Liebherr. En dat zijn dan ook grote werkgevers voor de buurt.

Rick wilde weer naar Nederlanders zwaaien en ja, ze zwaaien gewoon terug.

Sommige rivieren zijn modderig bruin van kleur, maar de beekjes zijn glashelder met onderwaterplanten en visjes. Het is een voorrecht om daar te lopen.

En dan ineens even een Japan terugblik want wat hebben we daar veel op bemoste houten trappetjes gelopen. Hier maar een klein stukje tussen twee wegen in.

En ja dan eindelijk echt een eerste wazige glimp op de Alpen. Rick staat niet scherp op de foto maar dat hij in zijn nopjes is kan je zien aan zijn hele snuit.

Rick spreekt gewoon mensen aan in stad of dorp om te vragen waar de dichtstbijzijnde supermarkt is. Ook vanmorgen. De dame wilde ons het wel uitleggen maar wilde eerst weten of we water nodig hadden. Nou uh ja, dat vragen we vaak bij huizen, zei Rick maar daar gingen de fietstassen open en kwam er een fles water uit.

We liepen langzaam en leken wel slakken, hadden veel pauzes nodig en een dönner als middagmaal voor extra energie. En we zagen al een paar platgereden grote groen rupsen waarvan de gele inhoud op het asfalt lag. Gelukkig redden de dieren het allemaal in deze wereld, zei de mevrouw in de buurt van Venlo waar we een paar weken geleden een uurtje mee opliepen, maar soms hebben ze wel hulp nodig dus zette ik deze veilig de weg over. Hij spartelde wel tegen.

Drie kilometer voor de camping moest ik even liggen en aten we een zak chips op. Daarna viel ik even in slaap en werd gewekt door Rick, pas op: een gier pwagen. Maar gelukkig had de chauffeur ons gezien en reed hij keurig met een wijde boog om ons heen.

En als kers op de taart aan het einde van de dag waren de Alpen toch nog goed te zien.

Waar kan een mens zich mee bezig houden.

Inmiddels op camping, zit de was in de droger, zijn de boodschappen voor morgen binnen. Rick haalde ze in het dorp en liep daarvoor nog eens een kilometer of vier extra. Wel kreeg hij vanaf de camping een korte lift tot de snelweg.

Morgen is het Maria ten Hemelopneming en dat is hier groot feest. We zagen vanmiddag de eerste lederhosen, zeker alvast voor het feest.

Met groeten Ton