Nou ophouden

Van Marktoberdorf naar Osterreinen, 22 kilometer. 32915 stappen.

Opnieuw heerlijk geslapen. Wel nadat we het brood en salade in de tent hadden gelegd na een waarschuwing van de buurman voor vossen.

Om zeven uur op pad voor een route van 25 kilometer. Dat werd wat minder omdat we kozen voor een camping meer op de route.

Dank voor alle reacties die op de blogs komen en ik zal een paar vragen beantwoorden.

De route gaat nu van Füssen via de Reschenpas naar Italië. In Italië gaan we via Bolzano naar Padua. Dan langs de Adriatische kust naar Gubbio en via Assisi naar Rome. We hebben geen vast schema. Dat is ook eigenlijk niet te doen met zo’n grote afstand. Er zijn teveel zaken en dingen die van invloed zijn dus dat moet je loslaten. Uiteraard ontstond tijdens de plannenmakerij en voorbereidingen wel een soort voorstelling van hoe het zal kunnen gaan. En ja, in die zin loopt de werkelijkheid wel redelijk op met wat we gedacht hadden.

Wel vinden we het jammer dat we echt helemaal geen pelgrim tegenkomen. Maar ook dat pelgrimeren hier niet leeft. Men kijkt je soms echt aan met een blijk van: pelgrimeren? Wat is dat? Soms zelfs ongeloof als we zeggen dat we vanuit Nederland zijn komen lopen. Dat maakt de ontmoetingen die we hebben en de gastvrijheid die we ervaren niet minder waardevol. Eerder meer.

Het lijkt of de we de laatste dagen veel regen hebben gehad vanwege het gebruik van de poncho’s. We hebben veel regen gehad maar die viel meestal’s ‘s avonds en ‘s nachts maar weinig echte regen tijdens het wandelen. Het was meer poncho aan en uit voor buitjes. Eigenlijk zijn we nog steeds mazzel met het weer. En we zijn blij dat de hitte uit de lucht is want de 35/40 graden dagen waren toch best zwaar.

Maps gaf weer een prachtige afwisselende route maar het is ook mooi hier. Het lijkt inmiddels wél of we met ons kop tegen een muur aanlopen want ze beginnen indrukwekkend dichtbij te komen. De lenswolken duiden op een koude bovenlucht.

Geen idee waarvoor ze zijn maar we zien ze best vaak. En het lijkt wel een wedstrijd van wie de langste heeft.

Muurschilderingen zien we vaak maar deze driedimensionale is nieuw voor me.

Zonder woorden anders dan dat er ook koetjes lopen te klingelen.

Wat verder kwamen deze meiden op ons af en nadat we wat gras gaven, alsof ze niet genoeg hadden, liepen ze met ons mee langs het hek.

Wacht even, zei ik tegen Rick, ik loop even snel voor uit en maak dan een foto als de koeien met je meelopen. Dat deden we maar toen was de lol er voor de meiden zeker af en bleven ze stokstijf staan.

Ook liepen we nog een stuk over een oude spoorlijn.

Zeg? Ja.

Heb jij ook het idee dat er de hele tijd het idee dat er iemand aan je rugzak trekt?

Ja, het gaat wel zwaar.

En dat klopte. Het heet de zwaartekracht want zo’n spoorlijntje gaat iets valser dan vals plat omhoog. En ik denk ook niet dat het echt ophoudt de komende dagen als we vanaf morgen Oostenrijk en de bergen ingaan.

Op het spoorlijntje zagen we voor het eerst een fietsreparatiepunt. Trouwens ook een mooie plek om droog te kamperen.

En ja, dan is je leven toch volmaakt, of niet? Slot Neuschwanstein. Nou zei Rick, zo erg is het nou ook weer niet, maar ik vind het leuk dat we hebben gezien.

We liepen langs verschillende meren en die zien er zo met de bergen op achtergrond wel heel mooi uit. Wel is het hier druk en toeristisch.

Inmiddels op de camping is dit het uitzicht vanuit de tent!

Dit zijn dingen die we niet hadden gepland.

Met groeten Ton