De oven staat aan

Het feest seizoen is losgebarsten. Lunches en dinners her en der, drankje met tapas wat verder weg, verjaardag aan de ander kant van het dal en morgen een gecombineerd verjaardag- samenzijnfeestje. 

De zomer is ook losgebarsten. Wat zeg ik? De Iberische oven staat op standje zes. Zelfs ik loop in een korte broek en dan is er echt iets aan de hand. Nu draag ik op het erf soms wel een korte broek maar ga er eigenlijk nooit mee de berg af. (Beentjes te dun naar mijn zin.)

Maar nood breekt wet en met 35 graden in de schaduw is een broek met lange pijpen morgen echt niet te doen. En morgen worden nog hogere temperaturen verwacht.

Vanmorgen haalden we de oudere dame van het koor op voor een lunch op onze berg. Maar wat te doen met de hitte? Hebben we eigenlijk een ventilator?

Uh, nee. Dus stopten we bij de plaatselijke ‘Bijenkorf’ en kochten er dit leuke exemplaar.

Tijdens de lunch in de schaduw op het terras stond ze lekker te blazen. Helemaal goed.

Inmiddels staat ze binnen want met 29 graden is het wel fijn als de lucht een beetje in beweging is.

Windie noemen we haar.

In de serre konden we natuurlijk niet zijn vandaag. 

Met groeten Ton 

Decadent

Heel decadent ging ik twee weken geleden naar Den Helder. Voor een feestje: het 20 jarig bestaan van het Hospice.

Het was het waard. Zet mij met 160 gelijkgestemden in een ruimte. Drankje en hapje/buffet erbij en ik ben helemaal in mijn element. En dan hoeft er voor de rest geen entertainment bij want ik wil praten. En gepraat werd er. Trouwens ook gedanst en gezongen en bergen foto’s gemaakt.

Het feest begon om 15.00 uur (dat wil dan zeggen dat ik er een kwartier eerder was) in Fort Westoever. Een fraaie oude locatie en er wordt ook heerlijk gekookt daar.

Natuurlijk zijn er ook jongere vrijwilligers maar de gemiddelde leeftijd ligt toch echt rond de 70. En wat zijn ze aardig en zorgzaam. 

Nog twee van mijn favoriete collega’s. Ik kijk wat eigenaardig want had net schielijk een iets te hete bitterbal in mijn mond gestopt. Dat liep trouwens goed af.

Ik kreeg zelfs een huwelijksaanzoek.

Wil je met me trouwen?

Maar ik ben al getrouwd. 

Da’s jammer.

Eindtijd was gezet op 22.00 uur en wie liep er toen nog vrolijk rond? Moi.

Gelukkig niet alleen. Wel is het een van de allerlaatste foto’s.

De volgende dag voelde mijn keel rauw en klonk mijn stem een octaaf lager. Te hard en te veel gepraat, maar dat had ik er graag voor over.

Ik haalde ook nog de kersttas met kado bonnen op en de chocoladepaashaas. Die laatste is allang op. 

Van de kado bonnen kunnen we ergens in juli/augustus nog lekker ‘op restaurant’ in het Fort.

Kortom: helemaal leuk.

Met groeten Ton 

Hooiwagens

Nog een maand hier en toch voelt het aan als dat we aan het afronden zijn. Nou, uh afronden?

De gele muren bij de entree zijn geschilderd. 

De toneel lessen zijn gestopt. Gisteravond de laatste avond waar alle groepen, Engelse- en Nederlandstalige, samen kwamen. 

En dan is het echt leuk om te zien dat de menselijke emoties toch echt dezelfde zijn ondanks dat het er soms net iets anders uitziet.

We speelden dezelfde scenes, ieder in zijn eigen taal. Voor de Nederlanders geen probleem, omdat we het Engels gewoon volgen. De Engelsen moeten het doen met wat wij Nederlanders aan emoties en gebaren in ons spel leggen.

De Engelse groep legt wat meer humor in het drama dat we spelen. Wij Nederlanders lijken toch echt wat serieuzer. Wellicht een beetje Calvinistisch?

Nee, niet omdat ik zo goed ben, maar omdat ik meestal de enige man ben in het dinsdagavond groepje, speelde ik dezelfde scene steeds met een andere persoon. Gisteravond had de regisseuse me dan ook drie keer ingedeeld voor diezelfde scene en drie keer met een totaal ander resultaat. Leuk om te doen, maar ook om later te horen wat voor uiteenlopende meningen er over waren.

Napraten met een drankje is altijd goed. En met een paar tapas erbij ben je dan zo in de late uurtjes beland.

Het afronden zit meer in het huiselijk onderhoud. Na gisteravond toegezegd om tijdens de Culturele week ook nog mee te werken aan een voorstelling. Ook met het koor hebben we nog een klein concert in dezelfde week. Dus nee, voor beide hobby’s niks afronden.

We hebben een explosie van hooiwagens.

In de serre werd er al een beestje ingebed in het kitwerk. Toen zaten er al best wat rond het huis maar nu….

Op het muskietengaas.

In de hoeken bij de ramen. In totaal telde ik zeven van dit soort clusters.

Deze einzelgänger zit liever in zijn eentje in het gordijn.

Met groeten Ton 

Ps. Opnieuw kan ik geen reacties geven. Ook niet op andere blogs van Blogger.

Ontgroend

Het werkt het beste om minimaal elke twee weken een keer te trainen voor de Vierdaagse. De spieren en gewrichten blijven daarmee net soepel genoeg om geen of weinig last te hebben van pijntjes. Blaren doen niet mee in dit verhaal want daar is geen pijl op te trekken.

Na mijn verblijf in Nederland en het verblijf van de gasten hier was de laatste wandeling alweer een week of vier geleden. Zodoende maakten we vandaag een ‘snel besliste’ wandeling. Gisteren bedacht.

Vanmorgen om acht op pad en toen was het al warm. Want dat is het ineens. Gewoon 27 graden zoals het hoort. Wel een wat grote overgang na het té koele maar heerlijke voorjaar.

Eerst een uurtje lopen voordat we bij bar Pensionista een broodje met een bakkie koffie namen.

De bar, waar we al jaren gewoon langs liepen, blijkt een geweldige plek te zijn. Gemoedelijk, vriendelijk personeel (het zou me niet verbazen als het vrijwilligers zijn) relaxed en bovendien goedkoop.

We zijn er nu een paar keer neergestreken en worden nu al herkend en hartelijk verwelkomd.

Omdat het zo warm was probeerden we zoveel mogelijk in de schaduw te lopen en dat is in Caleta dan dicht tegen de huizen. Niet geheel zonder gevaar want er zitten veel zaken aan de voorkant van de huizen gemonteerd. Zoals deze airco. De ijzeren stangen waarop de unit rust steekt behoorlijk uit en precies op ooghoogte voor mij. Waarschijnlijk zijn er al een paar aanvaringen geweest want die katoenen doekjes tegen het bloeden, zitten er niet voor niks.



En zo dicht tegen huizen lopend zag ik deze leuk beschilderde blikjes. Op de foto herkende ik trouwens pas dat ze mensjes voorstellen.

De ontgroening gaat nog steeds door. Niet alleen bij Vindicat maar ook in Spanje. Een perkje, een boom een grasveldje: weg ermee. Hier is het bosje gesloopt en wordt de ruimte waarschijnlijk bestraat. Aan de andere kant van de weg was een perkje en dat is volgestort met beton.

Het laatste stuk van de wandeling gaat over het strand. Op het strand zijn verschillende stukken afgebakend voor specifieke doelgroepen. Bijvoorbeeld voor ouderen of mensen met een handicap. Er zijn delen voor gezinnen waar dan ook wat speeltoestellen staan. Maar ook voor sporten is ruimte. Voetbal veldjes die met netten zijn afgeschermd, een fitness plek met een container waar de gewichten en dergelijke in opgeborgen kunnen worden. En…..ons favoriete deel is dat van de bodybuilders. De exhibitionisten onder de sporters hangen er aan rekstokken, trekken aan touwen, doen pushups en dat allemaal zonder shirts. 

Anyway. Niks voor mij maar deze oefening kan ik ook. 

In Torre del Mar een pauze met water onder deze parasol. Nooit eerder gezien hier maar wel mooi. 

De grote beloning bij aankomst in Torrox kwam in de vorm van een een menu del dia bij de Chinees.

Inmiddels zegt het lijf dat er regelmatiger getraind dient te worden voor een prettige Nijmeegse.

Met groeten Ton

Mislukte verrassing

Het was slecht te combineren. Een bezoek aan IKEA met het wegbrengen van een gast naar het vliegveld. Ook met mijn reisje naar Nederland vorige week. Te vroeg weg en te laat thuis en dan ook nog samen met drie aankomende met gasten. Daarbij komt dat Rick nou niet bepaald van winkelen houdt.

Kreeg ik, toen ik net was aangekomen in Den Helder een appie van Rick: ik wilde je verrassen maar dat gaat mislukken.

Nadat hij mij op het vliegveld had afgezet reed hij door naar de blauwgele winkel. Liep via de kortste route, als die er al is, naar de stoelenafdeling en bestelde twee Bingsta stoeltjes met grijze bekleding.

Alles geregeld en betaald. Maarrrrrrrr….ze waren niet voorradig in de winkel en hij zou ze wel kunnen ophalen in het centrale magazijn maar dat kon niet dezelfde dag.

Dus werd er afgesproken dat ze zouden worden bezorgd op donderdag 22 mei. 

En dat gebeurde.

Tien minuutjes later.

Twee weken is de serre nu klaar en het is er dankzij de speciale glazen dakpanelen nog steeds niks te heet. Natuurlijk is het er warm maar dat hoort ook zo.

En dan: twee bloemen aan de Epiphyllum oxypetalum. Het is eerste dag dat ze volledig geopend zijn en vanmorgen bestoof ik de bloemen handmatig met een kwastje. Morgen nog een keer.

Met groeten Ton 

Stil

Wat was het leuk en gezellig. Vier hele dagen maar ze waren veel te snel om. 

Vanmorgen de gasten afgezet op het vliegveld en dus is het nu heel leeg en rustig in huis waar de zon door schone ramen naar binnen schijnt.

Gelukkig hebben we de foto’s en de herinneringen nog en de oude kaas. De cakes zijn op en ik at net het laatste gemberkoekje.

Dank gasten voor jullie gezelschap. 

Trouwens: er zijn al plannen gemaakt tot maart 2026 dus wordt vervolgd.

Anyway. Tijd voor een rondje langs de planten.

De Amaryllis bloeit prachtig wit en het is al de tweede bloemstengel.

De serre wordt ook gebruikt door de hagedisjes. Ze zijn zeker op zoek naar insecten want die vliegen graag de warme ruimte in en zijn dan, denk ik, een makkelijke prooi.

De Frangipani is uitgelopen en ook aan de bovenkant van de stomp zit een minuscuul wit puntje. Dat gaat dus goed ook al duurde het me wel wat te lang.

Een van de suikerrietstengels is uitgelopen met meerdere scheuten. Het is altijd een beetje afwachten wat zo’n experiment gaat doen. Maar ook hier blij mee. Ik ga ervoor dat de andere stengel het ook nog gaat doen. Geduld Ton.

Zo zagen afgelopen augustus de zaailingen van het Papyrusriet er uit.

Inmiddels zijn ze meer dan een meter hoog en doen het uitstekend. Zeker nu het weer steeds warmer wordt. Zo rond januari/februari had ik er een beetje een hard hoofd in. Ze houden duidelijk van hitte. En heet werd het vandaag. Meer dan 26 graden. 

We bivakkeerden dan ook in de schaduw.

Met groeten Ton 

Er een broertje dood aan hebben

Of er nog een klusje gedaan kon worden?

Tuurlijk.

Zou ik dan de ramen lappen?

Nou graag want dat heb ik een broertje dood aan.

Dus na de koffie werd de klus geklaard, ten dele in ieder geval want er is veel glas.

De vrienden gingen uiteraard mee naar de repetitie en die werd voorafgegaan een menuutje del dia. Ik heb het rustig qua catering.

En in de wetenschap dat die repetitie heel ontspannen en positief zou verlopen zaten we dan ook zeer relaxed.

En het was echt zoveel leuker dan de nabespreking van het kerstconcert dat nou niet bepaald vlekkeloos verliep. 

Hier wordt Bohemian Rhapsody gezongen en daar werden zo ongeveer alle restjes adrenaline van het concert in gelegd. En wat een decibels worden er dan geproduceerd. 

Inmiddels is het als zo lekker warm dat de nazit in de schaduw werd gehouden.

En nu, thuis, luisteren we naar de concert registratie.

Voor de liefhebbers: https://youtu.be/msWREhVzjwY

Met groeten Ton 

En het is weer achter de rug

Vier maanden repeteren, een uurtje optreden en het is weer klaar.

Maar wat was het leuk. En na het minder goed verlopen winterconcert was dit weer een echte topper.

Zaterdagmiddag eerst nog even inzingen en peptalk van de muzikale leider. Daarna kwam het voorstel voor een officiële foto van het koor. In het zwart met gele accenten. Ik ben geen fan van ‘allemaal hetzelfde’ maar met dat zwart en die sjaaltjes was het nog net te doen.

Het programma was wat gevarieerder dan het eeuwige kerstconcert met die doodgezongen liederen.

Het ging deze keer van wat klassiekere liederen via mooi religieus spul naar moderner werk. En bij dat moderne werk moet je denken aan Morning has broken, Bridge over troubled water, What a wonderful world en Halleluja.

Daarnaast nog de twee Nederlandstalige liederen waarvoor de vrienden speciaal uit Nederland zijn gekomen.

Het eerste lied was Cantique de Jean Racine van Fouré. Dit werd speciaal opgedragen aan het koorlid waarvan enkele weken geleden de partner overleed. Ach, je weet het nooit maar wellicht zette dit de toon voor een intiem en sfeervol concert.

Het werd allemaal zeer gewaardeerd. En ……het ging ook echt goed.

En na de beloning van een uitbundig applaus en veel complimentjes, dat is een voordeel van veel kennissen in het publiek, nog even genieten van een Tinto de Verano.

Uiteraard bij thuiskomst niet meteen door naar bed, maar nog even napraten en toen kwamen ook meteen de eerste privé opnames binnen waar we naar konden luisteren. En dat is dan meestal een moment van ontnuchtering omdat op die opnames echt alle dingetjes die niet helemaal goed gingen er uitkomen. Maar……we konden met die dingetjes, die er natuurlijk waren, meer dan goed slapen.

Chapeau aan de dirigent en de koorleden.

Vannacht wel wat onrustig geslapen en ik werd dan ook wakker met De Pastorale in het hoofd. Er zijn ergere dingen these days.

Vanmorgen rustig genoten van ontbijtje, koffie en het uitzicht vanaf de berg. 

Zo tegen 13.00 uur naar ons favoriete Chinese restaurant.

En vanavond? Dan gaan we weer zingen.

Met groeten Ton

En weer terug

Voor een feestje reisde ik naar Den Helder maar omdat ik daar nog geen foto’s van heb eerst maar door met het gewone leven.

Gisteravond weer thuis. Samen met de zangvrienden die een uur eerder op Málaga waren geland. Twee zingen mee met het concert vanavond en een speelt piano tijdens het optreden van het Nederlandse subkoortje.

Maar het eerste wat ik deed vanmorgen was een rondje door de tuin met de gieter. Niet dat dat veel werk was want Rick had de honneurs goed waargenomen.

Wel werd ik onopgemerkt op de foto gezet. 

De eerste repetitie thuis. En wat is het toch heerlijk om samen muziek te maken.

Vanmiddag repeteerden we nog in de kerk met het Nederlandse zangclubje samen met de ingevlogen vrienden.

Inmiddels weer thuis voor ontspanning en fourage. Het concert begint namelijk pas om 21.00 uur.

Tijd genoeg om nerveus te worden.

Dit is een foto die afgelopen maandag is gemaakt tijdens de generale repetitie.

Met groeten Ton 

Wat doe ik hier?

Even geen blaffende honden maar krijsende meeuwen. Geen bergen maar zee. Een balkon in plaats van een tuin.

Ik zit een paar dagen in het noorden. 

Heerlijk weer. Eigenlijk net als in Spanje op het moment al is het daar te koud voor de tijd van het jaar.

Gisteravond meteen maar een stukje dijk gedaan.

Met zicht op Texel.

Het water is onrustig. Het is inkomend tij dus stroomt er water de Waddenzee in. Aan de rand wordt het water dan weer richting de Noordzee geperst. En een sterke wind zorgt voor kopjes. Ach en dan is tien minuutjes kijken niks.

Eigenlijk had ik bij aankomst wel een gevoel van: wat doe ik hier eigenlijk? Het voelt wel heel vertrouwd maar ‘mijn leven’ speelt zich af in Spanje. Misschien ook wel omdat ik maar drie dagen hier ben. Te kort om de keuken te openen. Ik haalde dan ook slechts een maaltijd salade, een emmertje yoghurt en een paar appels. Vanavond wordt er voor me gecaterd maar daarover in een volgend blog.

Natuurlijk nodigde ik buuf uit voor een bakkie koffie en die nam gelukkig gevulde koeken mee. Altijd goed en met zo’n bezoekje aard ik ook wel weer hier.

En dan nog even over de keuken.

Rick had het al verteld. De keukenkastjes hebben een kunststof laagje. En van het kastje boven het fornhuis is nu een scheur ontstaan in dat kunststof laagje.

Rick had er al plakband op gedaan omdat het heel erg naar voren opbolde.

Een beetje armoedig ziet het er uit en vraagt om actie. Maar dat is voor juli en augustus.


Met groeten Ton 

Spannend

Altijd spannend als er iets nieuws is.

We zijn druk bezig met het onderzoeken hoe we de serre gaan gebruiken. Dat gaat natuurlijk via vaste stramienen die zijn ingesleten in onze relatie. Ik zie het meer als een kas terwijl Rick er een woonkamer in ziet.

Nadat we gistermiddag toch nog even een bliksemactie muurschilderen deden kon er geëxperimenteerd worden.

Ik wil de eetkamertafel er inzetten, zei Rick. 

Ik denk inwendig te mopperen maar het gezicht spreekt boekdelen.

Het is niet dat die tafel er vast in moet staan maar meer om ff te kijken of het past als we er eens met gasten willen eten. 

Nou ja, dat kan ik wel aan.

Vanmorgen zag het er meer uit zoals ik het voor me zie.

Een paar gemakkelijke stoelen en veel planten.

De tijd gaat het leren.

Wij zijn niet de enigen die de boel verkennen.

Zit ik gistermiddag even rustig in het glazen hokje en staar naar boven.

Wat is dat nou?

Pootafdrukken. Lijkt me niet van een kat maar waar dan wel van?

Vanmorgen. Nieuwe pootjes. Wel duidelijk dat er wat gegleden is. Waarschijnlijk is het dier van het terras boven de keuken op het dak gesprongen.

Met groeten Ton 

Opwinding

De adrenaline won het van de melatonine. Ik lag dus nog een paar uur wakker vannacht. Van pure opwinding.

Gisteravond het eerste echte optreden van de toneellessen. Voor publiek. Wel in een huiskamerzetting. Met Rick in het publiek. 

Heerlijk is dat je eigenlijk geen fout kunt maken want je speelt wat je er van maakt. Dat is dan weer niet van toepassing op de monoloog. Daarvan is de bedoeling dat je precies de tekst volgt. Het was dan ook daarvoor waar ik het meest gespannen was.

De monoloog gaat over een 44 jarige man die nog bij zijn moeder woont. Dat is een nadeel omdat hij een vrouw heeft ontmoet die hij niet zomaar thuis kan uitnodigen. Het is een jonge vrouw. Een vrouw van 28 jaar. 

Ik speelde een beetje een man die het net niet heeft. Eigenlijk een beetje een loser.  Zit dan ook met de knietjes bij elkaar en draaide steeds met mijn ogen. 

Daarna zakte de zenuwen en kon ik/wij een wat losser deel van het optreden doen: improviseren.

 

Dit is tijdens een improvisatie. We spelen een echtpaar dat elkaar steeds verbeterd en terecht wijst.

Heerlijk om te doen omdat je soms dingen kunt zeggen die je in het echte leven maar beter niet kan zeggen.

Ook al duurde het slechts een uurtje was het best pittig qua concentratie. 

Daarna nog lekker een uurtje na borrelen en genieten van de complimentjes.

Ik kan niet anders zeggen dat ik aan deze activiteit heel veel plezier beleef.

Met groeten Ton 

Werken

Op het moment kan ik geen reacties geven op de lezers reacties.

De vriend uit het dal was afgelopen week jarig. Maar wat geef je een man die alles al heeft? Nou een ochtend hulp rond het huis. Die hulp was welkom na een periode van werkzaamheden op het perceel. Aansluitend was er een lunch die de vrouw van een andere vriend bereidde.

Met vier mannen kom je in een ochtend een heel eind.

Voor mij waren er extra arbeidsvitaminen. Het milieu in een dal is zo totaal verschillend van onze windswept top. Zo is het er beschut tegen de wind, koeler in de nacht en veel vochtiger, zeker ook omdat het huis van de vriend nagenoeg aan de rivier staat waar, vanwege de overvloedige regens van het voorjaar, nog steeds wat water stroomt. Ook zijn er andere vogels. Zo werkten we de hele ochtend onder de aanmoedigende gefluit van de Wielewaal.

Anyway.

Achterstallig onkruid in het grind werd hardhandig verwijderd. De louncheset geïnstalleerd en het plantentafeltje werd eens grondig geïnspecteerd op verdroogde of op sterven na dode plantjes. 

Het ziet er weer strak uit. Klaar voor de zomer die trouwens vandaag nog ver weg leek.  Bewolkt en relatief fris. Wel goed werkweer.

Ook door en over het terras voor het huis werd de bezem gehaald.

Tussendoor snoeide ik wat planten en struiken, werden aanmaakhoutjes voor de kachel klein gemaakt. Stapels stenen, tegels en dakpannen die achterbleven na de verbouwing zijn ergens uit het zicht opgestapeld.

Kortom: de vriend was helemaal blij met het resultaat en we hadden een leuke ochtend.

Na de heerlijke lunch ff uitbuiken op de relaxstoelen die Rick nu ook wel zou willen hebben.

De rest van de middag ben ik nerveus en bereid ik me voor op de toneelavond die we spelen met publiek. Want hoe leuk ik het ook vind om in het middelpunt van de belangstelling te staan: ik blijf een zenuwlijer.

Met groeten Ton 

Alleen de pootjes steken er uit

Maandagochtend stonden de bouwers al vroeg op de stoep met het glas voor de serre.

Dat installeren ging supersnel.

De afwerking en het kitten nam veel langer in beslag waarbij een groot deel van de tijd opging met het afdichten van de randen tussen het glas en de muur.

Gisteren konden we niet in de aanbouw zitten vanwege de stank van de kit maar vandaag dus wel. 

Ondertussen blijven wij slepen met het meubilair want het is hier nog niet klaar maar willen we er wel zitten. De muren moeten nog geschilderd en de verlichting aangepast. Maar dat wordt wellicht pas over een week als het concert van het koor voorbij is en de gasten weer weg zijn.

Het is hier de tijd van de Hooiwagens. Tientallen zitten er in verschillende hoekjes. 

Ook in het hoekje van de serre zaten ze waar ik ze voorzichtig heb weggehaald. 

Maar blijkbaar niet allemaal of was er een die naar zijn vertrouwde plekje terugverlangde. In ieder geval zit er minimaal een voorgoed in de kitrand weggewerkt. 

Met groeten Ton