Als ik de slaap niet direct kan vatten, denk ik altijd aan bijzondere dingen die me overkomen.
Na de storm is het goed jutten.
Toen ik vannacht even wakker was dacht ik aan het jutten dat ik vandaag zou gaan doen. Mijn gedachten nemen dan wel een loopje met me. Zo dacht ik dat ik zou struikelen over een stuk zwart steen dat uiteindelijk het meest complete skelet zou zijn van een nieuwe uitgestorven diersoort. Of dat ik een klomp zwartig zand zag liggen die ik kapot sloeg en er een schat aan gouden munten in zat. Natuurlijk zou ik die dan inleveren maar niet voordat ik ongeveer een derde achter had gehouden.
Anyway. Zo zien onze hanggeraniums er uit na de storm.
Om een uur of elf liep ik op het strand. Breed en nog behoorlijk nat. Ik wilde niet langer wachten op laag water. Altijd bang om te laat te zijn voor een bijzondere vondst.
De vloedlijn bevatte de meeste rommel.
Zo vond ik onder andere een pakketje. En gelukkig was Rick niet mee want anders had ik het niet mogen uitpakken.
Nee, laten liggen, had ie geroepen, je weet al wat er inzit.
En ja, ik wist het bijna zeker. Het pakje was van het soort dat ik wel eens op tv heb gezien als er weer iets onderschept was. Ongeveer zo groot als een flink boek. Het voelde een beetje zacht aan en zat strak verpakt in plastic. Zo strak dat ik het zonder mes niet open kreeg. Maar Malle Pietje is niet voor een gat te vangen. Dus met een schelp maakte ik een opening. Eerst drie lagen plakband. Vervolgens een laag rubber, daarna een plasticzak, een paar lagen plakband, weer rubber. In totaal wel een laag of dertig. Uiteindelijk zat er een plak geperst wit poeder in wat bij aanraken uit elkaar viel.
Nu ben ik geen gebruiker en al helemaal geen kenner maar volgens internet kost een kilo cocaine al gauw € 34.000
Ik heb er maar geen foto van gemaakt en heb de troep in het Marsdiep gegooid. Dus mocht er morgen in de krant staan dat er gedrogeerde vissen gevangen zijn dan kan dat kloppen.
Uiteindelijk liep ik het strand af met een emmer. Maar die was te groot en te zwaar om met de fiets mee naar huis te nemen dus die heb ik eerst maar verstopt in het duin.
Vanavond met de auto terug om mijn emmertje op te halen. Egbert nog even mee dus liep ik nog even het strand op. We zitten even lekker te staren over de grote leegte als mijn oog op iets glinsterends valt.
Een stuk of vijftig oefenkogels. Ongetwijfeld verloren tijdens een oefening van de nabijgelegen kazerne.
Ik besluit ze af te geven bij de kazerne maar niet nadat er een op onverklaarbare wijze in mijn broekzak was gegleden.
En dan het piece de resistance: mijn emmer.
Een leuke emaille. Met een gat, dat dan weer wel.
Met groeten Ton
Ps. Vond op internet nog een foto die nogal matched.
