Oef.
De eerste ‘wandeling’ na thuiskomst uit Rome. 10 kilometer en wat een drama. We waren niet vooruit te branden.
Nu was het ook zo’n 28 graden maar dan nog.......Hoe zijn we ooit in Rome gekomen, riepen we een paar keer.
De nieuwe schoenen zaten heerlijk trouwens dus daar lag het ook niet aan.
Misschien zijn we gewoon even klaar met dat wandelen, zei Rick.
Wij vinden ook overal wel iets van. Waarom kunnen kinderen niet meer lopen? Een groot deel van dat kleine grut zit op elektrisch aangedreven spul.
Geen wonder dat ze te dik zijn en te lui om uit hun ogen te kijken. Oeps, ik word gewoon een ouwe mopperige man.
Ik had nu zelf ook graag met mijn gat op zo’n quad willen zitten moest ik bekennen nadat Rick me dat vroeg.
Anyway. We sjokten voort. We hadden de keuze om deze wandeling te maken of die naar El Acebuchal voor de lekkerste taart.
Ik zou liever naar Torre Del Mar gaan, zei ik, want dan kan ik wat zaden van die Aloe’s verzamelen.
Vorig jaar had ik ook zaden verzameld en die in het voorjaar gezaaid. Ze kwamen goed op maar langzaam aan verdorden er velen. Toen we naar Nederland gingen gaf ik de bak met overgebleven miniplantjes aan iemand van de tuinclub maar die schreef zo halverwege onze reis naar Rome dat alle plantjes naar de plantenhemel waren gegaan.
Gelukkig vond ik vorige week zo’n zelfde Aloe in de container maar dat wil niet zeggen dat ik dan niet meer zou willen zaaien. Dus hop.
We passeerden behoorlijk wat van die planten maar geen enkele had zaaddozen.
Tot ik eigenlijk de moed al had opgegeven en we ergens achter een restaurant nog een paar grote exemplaren zagen staan. Met zaaddozen.
Duidelijk is wel dat het een soort uit de boomvormers is. Deze is ongeveer twee meter hoog.
Thuis de zaadjes in kleine pakjes gedaan om volgende week uit te delen bij een meeting van de tuinclub. Risicospreiding, wel in de hoop dat ik dan ooit een zaailing krijg als het bij mij weer mislukt.
Jouw dag kan in ieder geval niet meer stuk, zei Rick, ik zie het aan je hele snuitje.
Dat klopte maar er stonden ook al wat versnaperingen klaar en er kwamen ook nog een pizza en een portie inktvisringen.
En wat zeg ik altijd? Het lekkerste van wandelen is zitten.
De olijf die ik per ongeluk liet vallen trok de aandacht van mussen. Steeds dichterbij kwamen ze maar dit brutaaltje keek me toch even aan of ik wel te vertrouwen was.
En dat leek zo want vervolgens ging ie los.
Tja, en dan weer terug. Normaal gesproken is dit een wandeling van 25 kilometer maar dan starten we ongeveer bij de rode pijl in Torrox Costa.
Vandaag parkeerden we de auto bij de groene pijl en kwamen we aan 10 kilomter.
Ik weet niet wat er met de atmosfeer is maar er is bijzonder licht en van die geweldige zonsop- en ondergangen.
Onderstaande foto’s stuurde ik gisteravond naar de site van weerplaza.
Met groeten Ton
