Ochtendrood

Van Gubbio naar Gubbio, 0 kilomter. Wel wat stappen want een mens drentelt wat af op een vrije dag.

De gnocchi met truffel was heerlijk, de kip met aardappeltjes, heerlijk, de tomaten salade, heerlijk. 

We voelden ons net twee gestopte worsten want dit soort uitgebreide zwaardere maaltijden hebben we al bijna drie maanden niet gehad.

Meestal is het brood met beleg of maaltijdsalade met bonen uit blik en yoghurt met fruit. Tussendoor chocolade, pinda’s, chips, ijs, hartige broodjes etc. 

Wat we merken is dat we tijdens de dag wel eten en drinken maar dat dat altijd onvoldoende is. Het lijkt wel of je al wandelend gewoon niet meer naar binnen kan krijgen. Het is bijna altijd zo dat we ‘s avonds dorst en honger hebben. In die volgorde. Het gebeurt echt wel dat ik binnen een uur een liter water drink en, dat is natuurlijk wel fijn een hele zak pinda’s of chips soldaat maak.

We spraken nog een uur met Lucio over carrière switchen, de zin van het bestaan en nog wat van die zaken en dan is het is het ook voor mij weer duidelijk wat ik toch heb gemist de afgelopen weken: gesprekken.

We spraken af dat het ontbijt om negen uur zou zijn en natuurlijk ging de interne klok gewoon om zes uur af. En bij het opengaan van de ogen zag ik al oranjeschijnsel. Dus uit bed om weer eens wat ochtendrood te fotograferen,

Het was nog wat te donker dus werd de sluitertijd te lang waardoor de foto wat is bewogen. Ik vond het een eigenlijk best een leuk effect hebben.

Maar het was prachtig.

De vallei was vroeger een binnenzee vertelde Adri me gistermiddag en met de mist die er vanmorgen hing kon ik me dat ineens ook heel goed voorstellen.

Zoals het in het leven gaat: het ene komt, het andere gaat.

Het meer lijkt wel te stomen.

Net als in Nederland de koeien soms net boven de mist uitkomen zijn hier de bomen zichtbaar.

Dit is geen ontbijt voor twee personen maar voor een heel weeshuis, zou mijn moeder gezegd hebben. Het was wat overvloedig en dan voel ik ineens ook  de dankbaarheid. Niet dat alles voor ons werd neergezet, maar dat het ons was gegeven.

Bij het van tafel gaan betrapte we ons op een van die ‘pelgrims’ dingetjes: we namen beiden het ongebruikte servet mee. Papiertjes zijn best vaak nodig. Een bril poetsen, een kloddertje ijs van het shirt vegen, je neus snuiten, een viezigheidje van een bankje afwegen als je wilt gaan zitten. Kortom: altijd handig.

Maar nadat we elkaar hadden aangekeken lieten we ze vandaag gewoon liggen.

Zo rond half elf gingen we naar het huis van Adri en Emie.

Eerst een rondleiding door het huis en.......een weegmoment. Het viel mee. Ik ben drie kilo afgevallen en Rick heeft hetzelfde gewicht als normaal. Ik mag dus nog wat meer snoepen. 

Omdat het reguliere wijngaardonderhoud is onderbroken door de terugkeer naar Nederland, had Adri gevraagd of ik de druiven en de potplanten water wilde geven en zakjes om de laatste druiventrossen wilde doen. 

Waarvan akte.

In de tussentijd mocht Rick rustig in de stoel zitten.

Nadat de planten water hadden gehad konden we samen op het terras vereeuwigd worden. Ook aten we een paar appeltjes en ik nog wat vijgen. Mijn handen jeukten om jam te maken van de overvloed aan vijgen. Ik hoop dat als we in Spanje aankomen er nog wat late vijgen zijn om te verwerken.

Weer terug in de agriturismo genieten we van het zicht op de stad.

Wij kwamen gisteren langs de steengroeve, helemaal links, het dal in terwijl Maps.me ons via de berg rechts de stad wilde laten ingaan. Waarschijnlijk een mooiere route maar veel inspannender.

Ook vanavond zijn we weer verwend met een heerlijk dinner en leuke gesprekken.

Morgen wordt het ontbijt om zeven uur geserveerd waarna Lucio ons met de auto naar het punt brengt waar hij ons heeft opgepikt ook al wilde hij ons eigenlijk liever naar Ponte de Assisi brengen maar we smokkelen niet.

Wat zijn we en voelen we ons verwend sinds gisteravond.

Dank Adri en Emie en familie Gaggiotti.

Met groeten Ton