Feestgedruis

Oef, dat was wel wat vroeg vanmorgen. Eigenlijk was het nog nacht.

Drie uur ging de wekker en om kwart voor vier stond de taxi voor de deur.

Gelukkig zat de routine van het inpakken van de rugzakken er nog goed in.

De vlucht naar Malaga vertrok op tijd en duurde maar twee uur en een kwartier en mazzel als altijd bleven de twee plaatsen naast mij onbezet en kon Rick gezellig naast me zitten.

Mooie wolkenpatronen boven de Middelandsezee.

Om kwart over negen stonden we op Spaanse bodem en voor mij was het wel een thuiskom gevoel ook al gingen we niet door naar De Klompen, maar naar Torremolinos. 

6 Juli, de dag dat we op reis gingen, was de dag dat we elkaar 25 jaar geleden ontmoetten en 20 jaar geleden zijn getrouwd.

Om die herdenking af te sluiten leek het Rick wel leuk om na Rome eerst naar Torremolinos te gaan. Het was daar dat we 25 jaar terug onze eerste vakantie samen vierden.

Dus stapten we in het treintje richting Fuengirola.

Eenmaal in Torre op zoek naar herkenningspunten.

We aten er elke dag ontbijt bij Orlando's dus gingen we op zoek of die er nog was. Nee dus maar hier was het ergens.

Toen op zoek naar het hotel. Daar waren we niet zeker van, maar we denken dat we het hebben gevonden.

Inmiddels is het dan wel tijd voor de lunch. We vinden het nogal druk overal en we horen ook af en toe zingen.

En het werd alleen maar drukker en drukker. Blijkt het Feria te zijn, de jaarlijkse kermis.

Eigenlijk is het ons te druk en te lawaaiig en besluiten we naar het strand te gaan waar we lekker een paar uur in de schaduw van de palmbomen zitten en we ook nog een deel van de verloren nacht inhalen.

Als we tegen vijven het dorp weer inkomen is het er echt stampvol.

Ondanks dat Torremolinos zo toeristisch is, is het dus nog steeds een echt Spaanse aangelegenheid. Veel dames in de traditionele jurken

en in ander folkloristische dracht. Deze dames maakten deel uit van een muziekgroep.

Overal kramen en tenten waar wat te eten of te drinken is.

Op veel plaatsen werd er gedanst en gezongen.

De Torre waar de plaatsnaam vandaan komt.

De pleinen zijn stampvol.

En zo gauw er wordt geklapt, wordt er gedanst, of andersom.

De jurken moeten wel een beetje strak zitten. 

Dit is bij de kerk waar de processie gevormd wordt en op het punt staat te beginnen. Nu kan dat in Spanje soms best wat lang duren voordat er daadwerkelijk gestart wordt dus gingen we toch maar naar ‘ons huisje voor een nacht’, waar we een uur later de processie voorbij hoorde komen.

De Spanjaarden een beetje kennende zal het feestgedruis nog wel een paar uur aanhouden. Ook nu zijn we mazzel want ons appartement is aan de achterkant van het gebouw en is het gedreun van de muziek nauwelijks te horen.

Trouwens, ik denk dat we sowieso wel in coma zullen vallen.

Met groeten Ton