Niet gezweten

Van Rosaro naar Narni, 24 kilometer. 38745 Stappen.

50 mensen wonen er nog in het dorp, zei de eigenaar van het huis waar we verbleven. Wij vonden het er dan ook allemaal wat armoedig uitzien in het dorp, trouwens net als meerdere van die kleine plattelandsdorpjes waar we leegloop zagen.

We maakten dan ook het volgende verhaal: na het overlijden van moeder lukte het niet om het ouderlijk huis te verkopen. Om het toch nog wat geld te laten opbrengen zijn de kinderen het gaan verhuren.

Wel vertelde de verhuurder dat we de eerste buitenlanders waren en je kon merken dat hij onwennig was. In het eerste gesprek via de telefoon moest zijn dochter met ons praten want zij sprak wat Engels.

We sliepen heerlijk in het ouderlijk bed, tenminste zo bedachten wij dat. Wel werden we ‘s nachts wakker van onweer en.....je gelooft het bijna niet: regen.

Ook vanmorgen regende het nog behoorlijk en Rick stelde voor om een rustdag in Rosaro te houden, maar daar voelde ik niets voor. Na bestudering van de buienradar om half acht toch maar op pad. Het leek ook bijna droog maar dat bleek slechts te lijken.

Een uur lang flinke regen op de kale vlakten en de poncho’s flapperden in de wind.

Om half negen in Casteltodino waar een bar open was en we natuurlijk gingen schuilen. Lekker koffie met een chocoladecroissant. Tijdens de rust werd het droog.

Veel wolken rond de bergen maar de kleuren zijn prachtig. 

De poncho’s hielden we wel om omdat het af en toe wat spetterde en het net wat te fris was met de stevige wind.

De route gaf halverwege een stuk aan met onverharde wegen. Gelukkig is er altijd een alternatief: een drukkere weg. Langs een wat drukkere weg word je niet vrolijk met een nat wegdek, maar een onverharde weg in kleigebied is zo mogelijk erger.

Op het punt van kiezen bleek de ‘onverharde’ weg toch verhard, zei het in wat deplorabele staat.

Mazzeltje want het bleef heel lang goed te belopen en het was een mooi deel van de route.

Ook liep er een kilometer of vijf een zwerfhond met ons mee. Een aardig beest, niet schuw en met een berg energie. We wensten hem een trouwe nieuwe baas toe, maar moesten hem wel met barse stem en schopbewegingen wegsturen, omdat hij anders mee zou gaan langs de drukkere weg, waar we alsnog twee kilometer overheen moesten.

Ergens hield het asfalt op en werd het onverharde weg.

En wat verder werd het een stuk boerenpad waar we echte kleiklompvoeten kregen.

Aan het eind van het kleipad begon het keihard te regenen maar waren we mazzel, als altijd, om op deze strobalen onder een afdak een half uurtje heerlijk te schuilen tijdens de ergste regen en om ons brood te eten.

Daarna nog een uurtje door de regen naar Narni waar we zijn ingechecked in Agriturismo Copriterra. 

We doen geen was vandaag alleen de door de modder besmeurde broekspijpen gingen door het sop en de schoenen zijn afgespoeld en staan volgestopt met stukken papier te drogen op de gang waar volgens mij vloerverwarming is.

Dat we geen was doen brengt een herinnering naar boven aan onze eerste camino.

We sliepen in het dorp Villar de Mazarife in de meest smerige herberg van de hele camino. Er lagen oude matrassen op de grond die zo vuil waren dat we eerst onze poncho’ s er op hadden gelegd en daarna pas onze slaapzakken. We lagen met een Oostenrijkse man op de kamer en die man rook nogal zweterig. Terwijl hij volledig gekleed in zijn wandeltenu, de slaapzak in kroop zei hij nog: Ich habe gar nicht geschwitzt.

Eerlijkheid dient me te zeggen dat wij daar ook niet hadden gedouched vanwege de smerigheid.

Douchen doen we vandaag wel want ondanks dat we van de kou ‘gar nicht geschwitzt haben’ is een warme douche wel heel fijn.

Met groeten Ton