Mislukt project

Van Gubbio naar Valfabricca, 26 kilometer. 46702 Stappen.

Het ontbijt stond keurig op tijd klaar, net als wij en nadat we dat verorberd hadden en van mevrouw Gaggiotti dikke zoenen en goede wensen hadden ontvangen, bracht Lucio ons naar de weg.

Weten jullie zeker dat ik jullie niet naar Ponte Assisi moet brengen?

Ja dat weten we zeker.

Nog een foto en hop de paden op.

Mooi weggetje. Helemaal goed.

Bij Ponte Assisi kwamen we de Franciscusroute op. Staat duidelijk aangegeven overal.

Aan het scheiden afval werd hier goed gehoor gegeven: drie wasmachines bij elkaar afgeleverd in het bos.

Dat is dan weer een voordeel van een officiële route: er zijn watertappunten, stapstenen in de rivier, herbergen en mensen die je aanspreken als je van het pad afraakt.

Wij kozen hier voor een stukje Maps.me route. Minder klimmen in dit geval. Stopt er een auto naast ons en de chauffeur vroeg of we Franciscuspelgrims  waren, want dit is de verkeerde weg hoor.

Kijk, daar heb je wat aan.

Wederom vandaag weer een prachtige route. Hier kijken we na een flinke klim het volgende dal in.

Ook hier besluiten we een stukje Mapsroute te nemen omdat we langs het stuwmeer willen lopen.

Maar dat is een mislukt project, zei Lucio, veertig jaar geleden zijn de dammen gebouwd, maar het meer is nooit goed gevuld.

We zagen regelmatig een stukje van de rivier en wat verder werd het aan het struweel te zien steeds natter.

We liepen over een breed goed onderhouden pad langs wat dus blijkbaar de bodem van het stuwmeer zou moeten zijn. Soms wat hoger en soms echt laag.

Hier kijken we over wat meer had moeten zijn en er volgens Maps ook was.

We lopen over het stippelpaadje links van het ‘meer’.

Maar tot de dammen: niks water. En opeens ook niks geen pad meer. Nada, noppes, niente.

Het werd nog flink werken om van de bodem op een weg te komen. Dwars door braamstruiken en struweel omhoog naar een weg. Die dan gelukkig ook meteen weer de officiele Franciscusweg was.

De gele streep wijst naar een steen die ik neerlegde voor onze kleine snoepbadoep Egbert de Beagle. Franciscus is niet zomaar een heilige: hij is wel de heilige van de dieren. Hij pacificeerde een wolf. Er zijn heiligen voor minder op de brandstapel gekomen,

Nog even een terugblik over het ‘meer’.

En een blik op ons slaapdorp.

We zitten in een echte herberg. Niet een van de kerk, maar een commerciële, maar onmiskenbaar een pelgrimsherberg. Het is wat basic, rommelig en alles wat een pelgrim nodig heeft: o.a. wasdroogrekjes. En...... er zijn pelgrims.

We zagen er vanmiddag al een stuk of acht in het wild. 

Jemig, wat een berg pelgrims, zei ik.

Ja, dat wou je toch?

Ik hoor het mijn moeder zeggen: het is niet goed of het deugt niet. Eerst klagen over te weinig pelgrims en nu over te veel.

Tja, weg is mijn gevoel van ‘speciaal’ zijn en o hoogmoed: ik ben een echte pelgrim want begonnen in Nederland en die anderen lopen slecht een stukkie Franciscuspad.
Ik moest mezelf echt even tot de orde roepen. Dat moet ik steeds trouwens want die vermaledijde hersenen gaan maar door met hun ego gerichte gedachten.

Gisteren kreeg ik een reactie van Ben op het blog over het gemis aan gesprekken.

‘En ook het missen van regelmatige gesprekken bij zulke maandenlange dagelijkse trajecten door hoofdzakelijk 'stiltegebieden' gaf me te denken, vooral letterlijk. Want nou ja, stilte, kloosters, monniken en pelgrimeren hebben met elkaar gemeen dat ingetogenheid de leefregel is, doorgaans.
Gelukkig Ton dat het bijhouden van zo'n (zéér gewaardeerd!) dagboek/blog, door jou zo genereus 'naar de wijde wereld' toe geschreven, dan toch nog een vorm van een gesprek oplevert. Bij deze! Ook ík wil jouw publiek zijn’.

En ook hiervoor geldt: ik ben zeer hardleers, want ook naar aanleiding van de pelgrimage in Japan kreeg ik een reactie met dezelfde boodschap. Ik moet het dus blijkbaar vaker horen, zeker als het een compliment betreft.

Ja natuurlijk communiceer ik via het blog met mensen en krijg ook reacties terug. Soms wat meer en soms wat minder en vaak ook geen. Zelfs dat laatste wil niet zeggen dat er geen communicatie is. Al is het maar een keer per jaar, maar als iemand iets van mij heeft gelezen en die heeft daar wat aan is mijn communicatie al geslaagd. Alles wat men leest doet iets met die persoon.

En Ben dan spreek ik af dat ik geen publiek heb, maar mensen met wie ik communiceer.

Dus ja, ik ben met minstens 150 mensen per dag in communicatie. En ja, dat streelt mijn ego beslist. Dat dan weer wel.

Met groeten Ton