Het zijn de kleine dingen

Moeten we nog wat, vroeg ik.

Wat mij betreft niet.

Laten we dan lekker naar het park gaan.

Om negen uur op pad naar park Villa Borghese. En waarschijnlijk omdat het zaterdag is was het nog rustig. Bijna vredig zelfs.

Eerst afscheid genomen van Rick’s wandelschoenen. 

Als pantoffels zaten ze, zei hij, en dat voor € 59 bij de Decathlon. Helemaal super.

Kom dacht ik, ik kan ook dingen fotograferen waar ik blij van word. En dat zijn dan toch dingen waar menselijke maat in zit, of wellicht iets organisch.

Van zo’n stalletje word je gewoon blij. Een kleine bar of cafe met een terras ernaast en je waant je in een botanische tuin. Volgens mij zou het een goede combinatie zijn.

Water, ook zo’n eerste behoefte.

En het kleine straaltje maakte net voldoende geluid om opgemerkt te worden.

Na twee kilometer wandelen zijn we er. We gaan op een bankje zitten en kijken over het meertje. Er was nog bijna niemand, maar zo tegen tienen werd het toch echt drukker. Het park voorziet duidelijk in een behoefte voor de inwoners van de stad. Het deed ons ook denken aan b.v. het Retiropark in Madrid.

We mochten nog een intentie voor onszelf uitspreken. Dat we gezondheid en liefde mogen ontvangen zodat we nog lang samen mogen genieten.

Dank Jose.

Er stonden prachtig oude bomen en op een zat dit hagedisje.

Mos vind ik altijd mooi, maar in een warm en droog klimaat heeft het iets extra’s, een beetje extravagant.

Wat zou het mooi zijn als de parasoldennen bij De Klompen net zo groot zouden zijn. Nou ja, zes generaties verder is het zo.

Het park ligt op een heuvel en biedt mooie panorama’s over de stad.

Inmiddels hebben we dan op verschillende plaatsen gezeten, is de krant gelezen en zijn er Sudoku’s gemaakt. Beiden deden we nauwelijks of niet tijdens het wandelden. Het nieuws kon gemist worden en van sudoku’s kregen we er niet een uit. Voor ons een teken dat ‘we daar met ons hoofd niet bijwaren’.

Terug in de stad tijd voor ijs in deze rustige straat.

Morgenochtend vroeg vliegen we naar Malaga en verlaten we Italië.

Tijd om de Italianen en Italiaanse Nederlanders te bedanken voor de mooie ontmoetingen, de gastvrije onthalen, de hulp die ons werd geboden, de vriendelijkheid, de aanmoedigingen, de gratis- en bijzondere plaatsen waar we konden overnachten. Ach en eigenlijk nog duizend en een dingen waar we dankbaar voor konden zijn en dat geldt uiteraard voor de hele wandeling en alle landen waar we doorheen kwamen.

Met groeten Ton