Eindelijk.......

Van Borgo Valsugana naar Valstagna, 42 kilometer. 59306 Stappen.

Hoe lekker kan een mens slapen in een goed bed na wat wandelen?

Zeven uur aan het ontbijt. Daar ontbrak helemaal niets aan. Alle broodjes lekker knapperig vers, een heerlijke citroentaart en geweldige koffie. 

Tot een uur of 11 geen honger gehad.

We zijn blij met onze keuze om niet naar Verona te lopen. Het dal van de Brenta is indrukwekkend prachtig. Dat begon gisteren al door te dringen en we lopen wat meer door dorpjes nu we niet meer vast op een fietspad lopen.

Bij het verlaten van Borgo kwamen we een dame tegen die ons aansprak en ons een goede reis naar Roma wenste. Wel zei het orakel dat het de hele dag zou regenen want volgens ons had ze een soort gezegde van: ochtenrood regen in de sloot. Of iets dergelijks. We hadden in ieder geval alle drie lol.

Het was wat bewolkt maar het is nog steeds warm en benauwd.

En dan....... een paar honder meter voor ons zien we een paar mensen lopen met rugzakken op. Het zou toch niet......

En warempel. Toen ze pauze namen haalden we ze in en sprak de man ons aan.

Pelgrims?

Ja naar Roma.

Er volgt een heel gesprek in het Engels. Ze lopen elke vakantie een pelgrimsroute of een deel daarvan.Nu gaan ze  naar Padova.

Het dal vernauwt zich en de wanden worden steeds steiler.

De rivier heeft hier nog redelijk vrij spel en het is dan ook een natura 2000 project. Helemaal mooi.

Want we wandelden niet alleen een mooie route, we hadden ook benen die ons al snel deden besluiten de route van 32 naar 42 kilometer uit te breiden.

Een prachtig uitzicht. Meteen een mooi moment om mijn enig overgebleven broer te feliciteren met zijn drie en zestigste verjaardag.

Er is genoeg om dankbaar voor te zijn.

We hadden sowieso even veel contact met de achterban. Zo spraken we ook met de sopraan, de pianiste van Zinco en met de Helderse buurman die een nier heeft afgestaan.

We zien en ruiken ze al een paar dagen. Ze staan dan ook massaal langs het water: Springbalsemien. Ze zien er niet alleen zuurstokroze uit, ze ruiken ook een beetje naar zuurstokken die je vroeger op de kermis kocht.

Nou ja, een plaatje toch?

Uiteindelijk wordt het een kloof en is er zelfs een stukje plankier aan de bergwand geplakt om er veilig langs te kunnen.

Wel werd het steeds dreigender en donderde het wat verder achter ons, zou het orakel dan toch gelijk krijgen? Dus snel een broodje eten en door.

Nou zijn springbalsemienen al leuk, zeker in de tuin van een ander maar van cyclaampjes ben ik helemaal verrukt. Ik vind haar zelfs als kamerplant

mooi. Toch maar weer eens kijken of ik een paar knolletjes kan kopen voor in de de tuin van De Klompen.

In het dorp Cismon della Grappa overlegden we wat te doen. Lopen we door naar de camping die op tweehonderd meter hoogte ligt of boeken we een B&B tien kilometer verderop langs de rivier? We boekten de B&B.

Cismon della Grappa is een wat armetierig dorp en lijkt volledig los te liggen van de loodrecht oprijzende wanden. Net of er een paar flatjes uit de lucht zijn komen vallen. Ze horen er niet echt bij.

Soms even terug kijken.

Uiteindelijk zijn 42 kilometer er veel en wordt het wat afzien. Zeker als de weg zeer druk blijkt met autoverkeer. Dat had dan weer te maken met een file op de snelweg. 

Als we een bocht in de rivier ronden, komen we ineens in een stadje: Valstagna. Dat hadden we niet verwacht en in de rivier is zelfs een wildwater parcours.

Rond zes uur op de slaapplek.

Aardige man leidt ons rond en is helemaal trots op zijn zelf opgeknapte huis. Die rondleiding duurt dan ook een half uur en wij zijn helemaal onder de indruk van de ruimte. We hebben eigenlijk gewoon een appartement.

Woonkamer.

Slaapzaal.

Met als bonus dit uitzicht op het stadje en de rivier.

Aan dat uitzicht zat dan natuurlijk wel klimmetje aan vast van een metertje of tachtig. En dat na 42 kilometer.

Al genietend van de mooie plaats waar we zitten, tezamen met de tevredenheid die we voelden na de lange wandeling en dankbaar dat we dit in goede gezondheid kunnen doen spraken we de volgende intenties uit:

Voor een oudste zoon dat hij snel weer goed in zijn vel komt te zitten zonder aanvallen van hyperventilatie.

Voor een man, dat hij met steun van het universum weer helemaal gezond mag worden.

Voor de pianiste van Zinco, dat de middenrif verlamming spontaan mag genezen.

We hadden geen puf meer om naar beneden te gaan voor een pizza dus aten we alvast maar ons ontbijt. Morgen zien we wel.

Naar aanleiding van de telling waarover ik gisteren schreef kwam er een reactie.

Als ik jouw telling volg, nu dus nog vier weken? Wat jammer dat het dan voorbij is... voor ons. Ik heb nog wel een verzoek. Zou je dat dan een beetje mooi kunnen beëindigen? Veel reisblogs (fietsblogs vooral) melden dat de betrokkene op het beoogde eindpunt is aangekomen. Punt. En daarna hoor je niets meer! Niets over het afronden van de tocht, niets over de dag(en) ter plekke - in jullie geval in Rome - en al helemaal niets over de reis terug, eventueel de aankomst thuis, en/of een evaluatie. Je hebt iemand weken- of maandenlang trouw gevolgd, onderweg van alles meebeleefd, en dan zeggen ze niet eens goedendag. Heel onbevredigend.

Ik ben het met de schrijfster helemaal eens. Het gebeurt maar al te vaak dat je als trouw bloglezer achter blijft met allerlei vragen. Ongeveer net als na een zelfmoord. Meestal schrijven deze pelgrims alleen een blog als ze pelgrimeren en zo gauw het einddoel is bereikt stopt het blog.

Ik schrijf dit blog al jaren en zal daar niet mee stoppen als ik in Rome ben aangekomen. 

We gaan na aankomst in Rome waarschijnlijk met het vliegtuig naar Malaga om eerst in ons huis daar uit te rusten. Uiteraard blijf ik mijn blog schrijven en zullen er gedachten en ervaringen over deze tocht voorbij komen. 

Met groeten Ton