Meer dan voldoende voor een bankhangdag

Van Mesola naar Porto Garibaldi, 27 kilometer. 46164 Stappen.

Hoe zachter het matras, zelfs als de veren in je rug prikken, hoe beter de slaap wat trouwens niets zegt over de milde rigor mortis die je voelt bij het opstaan.

Het was boven verwachting stil in het gehorige gebouw.

Maar volgens mij zijn we de enige gasten hoor, zei Rick en ik geloof het.

Nee niet alles was grauw in of bij het hotel. Vanmorgen keek ik uit het raam en zag deze early birds.

En het ontbijt verbaasde ons nog meer. Een heerlijk warm geroosterde sandwich met ham en kaas, een croissant met ham en salade, een toastje met kwark en tomaat, meloen en wat later nog een ovenverse brioche met jam voor Rick en Nutella voor mij.

Ik zou wel twee van die porties lusten ook al was het meer dan voldoende voor een bankhangdag.

Hoe Nederlands wil je het hebben? Misschien alleen wat elektriciteitspalen weghalen.

De Po vlakte is er wel een met honderden watertorens in verschillende soorten en maten.

De lucht wordt vanuit het land steeds donkerder en met de zon in de rug licht het gras prachtig op.

Wij noemen het de Povlakte maar in het Italiaans is het de ‘delta van de Po’. En met ‘delta’ begrijp je beter hoe het hier in elkaar steekt. Moerassen, meren, watergangen, rivieren en lagunes. 

De eerste kilometers liepen we langs de weg en daar word ik nooit vrolijk van maar wat later gingen we door een verarmd maar mooi dorp en door de kustbossen met veel Pijnbomen.

En even naar links kijkend zag ik open lucht. Zou daar de zee zijn, vroeg ik.

Dat zou kunnen, zei Rick en meteen gingen we kijken want beiden worden blij van de zee en het strand.

Dat is ook de reden dat we deze wat ongewone route aanhouden. De meest gelopen route is via Bologna rechtstreeks naar Assisi. Omdat wij naar Padua wilden kwamen we dichtbij de kust en vanwege die kust bedachten wij dat we langs de Adriatische kust voorbij Rimini wilden lopen omdat pas dan via Gubbio naar Assisi te gaan.

Selfie met de Adriatische zee. Het lijkt wel vakantie.

Slakken, het zijn net mensen. Altijd willen ze een huisje op de top.

Dino.

Het regende niet, het spetterde wel. Toch besloten we hier te schuilen voor de bui die niet kwam, met koffie, thee en een zoetje. Van dat laatste zullen we na de reis wel weer moeten afkicken.

Zo aan de kust is het wel meteen toeristisch ook al zijn de straten en stranden uitgestorven. Wel zitten er met de lunch behoorlijk veel mensen in de restaurants.

Mooie luchten.

En we moeten nog een keer schuilen voordat we tegen vieren in onze B&B zijn.

Eerst installeren, dan douchen en de was doen. Rick gaat naar het strand en ik typ het blog rustig hangend op bed.

Met groeten Ton