25 mei van Santiago naar Santiago 0 kilometer
Dit is de derde keer dat we hier zijn maar de eerste keer dat het zonnig is. Van het zware zwarte middeleeuwse dat er in mijn herinnering rondhangt is helemaal niets meer te zien. Het is hier heerlijk relaxed, rustig, groen en fris.
Aankomen in Santiago is eigenlijk altijd een anticlimax. Ik voelde me meteen ontheemd zodra ik hier was, want was ik pelgrim af. Alles wat ik vertrouwd was te doen in de aanloop hier naar toe, is niet meer nodig. Niet vroeg opstaan, niet zo stil mogelijk in het donker uit mijn bedje glijden, niet mijn rugzak inpakken, niet wandelen, geen bar zoeken, geen handwasje.
Wat nu? Het doel dat we de afgelopen tijd voor de voeten hadden is bereikt en dat dwingt ons meteen naar iets nieuws te zoeken.
De kathedraal heeft veel onderhoud nodig en daarvoor worden giften gevraagd. De slogan die wordt gebruikt is: Zonder Kathedraal geen camino.
Er wordt vaak gezegd dat het gaat om de reis en niet om het doel. Maar zonder doel is er ook geen reis. Zonder onrust geen verandering. Anders zouden we nog steeds onze vrouwen, nou ik misschien een man, aan de haren het hol in slepen. Er is dus een zekere onrust en doel nodig om überhaupt op pad te gaan. En met het bereiken van dat doel ontstaat er meteen ruimte voor...... ja wat?
Gelukkig gaan we deze keer naar Finisterra dus kunnen we nog wat rondhangen in hetgeen we de afgelopen tijd hebben gedaan. Dat maakte de aankomst hier, voor mij althans, duidelijk verschillend van de vorige keren. Nu is Santiago gewoon een tussenstop als alle andere die we gehad hebben. En een leuke.
Heerlijk uitgeslapen en pas om 10 uur de straat op. Lekker in het zonnetje gewandeld door een parkje. Een poosje op een bankje voor de kathedraal en gekeken naar aankomende pelgrims. Om kwart voor elf de kathedraal in. Daar kwamen we nog voor het einde van de 10 uur mis binnen en konden we nog net genieten van wat inmiddels het hoogtepunt lijkt te zijn: het zwaaien van het wierookvat.
En het is ook leuk. Een spektakel om zo'n groot zilveren vat, waar een berg rook uitkomt, aan een lang touw door de kerk te zien zwaaien. Na het gebeuren klonk een luid applaus.
Een verschil met vijf jaar geleden: ik denk dat één derde van de mensen door een camera, telefoon of Ipad ziet wat er gebeurt, mezelf incluis.(rechtsonder mijn kop)
Na de mis eten in het grootseminarie van San Martin.
Prachtig oud gebouw, keurig onderhouden en gerestaureerd en de eetzaal had een mooi romaans plafond. Het is een menu del dia. We nemen bonen met ham als vooraf, heerlijk. Als tweede varkensfricandeau met patat. Als ik dat met smaak heb opgegeten zeg ik tegen Rick, "ik zou nog wel zo'n portie lusten." Na een paar minuten komt de ober, pakt mijn bestek zeer resoluut van bord en legt het ernaast weer neer. Wij verwachten nu het dessert maar de ober komt terug met...... nog een bord met vlees en patat.
Ober, u maakt een fout zeker, zegt Rick.
Nadat ik van verbazing ben bij gekomen en de ober na een verontschuldiging weg is met de borden zeg ik tegen Rick dat ik toch echt nog wel zo'n bord had kunnen opeten.
Het middag programma bestond uit: uitrusten. We verblijven dan ook niet in het hotel maar in een soort tuinhuisje erachter. Zo heerlijk rustig.
Voor de avond staat alleen nog koffie met torta de Santiago op het programma en morgen uitgerust op weg naar het einde van de (indertijd) meest westers gelegen plek van de bekende wereld voor het verbranden van onze oude kleren. Ook al is dat verboden.
Schreef ik gisteren over het teken van mijn moeder. Vandaag kreeg ik deze mail.
"En die splinter....toeval bestaat niet!
Ze is bij je geweest, de hele weg.
Je vond passende schoenen, kreeg eten onderweg zonder geld, de regen stopte abrupt toen je de deur uitstapte, zag herten onderweg, je kon genieten van al het moois om je heen......en dan nog wacht je op een teken van haar......." als je het niet wilt zien moet je het maar voelen" zal ze gedacht hebben....."
Soms zie ik inderdaad niet hoe mooi ik er ook naar kon kijken.
Dank M
Met groeten Ton
Geen opmerkingen:
Een reactie posten