Vanmorgen om half zeven gestart en wat een verschil met vijf jaar terug. Toen deden we best wel veel via de geasfalteerde weg i.v.m mijn blaren maar daarmee hebben we wel veel gemist. Het lijkt op de oude spreuk: de weg van de minste weerstand is slechts aan het begin geplaveid.
Minder lopen is makkelijker maar lopen via de weg is minder comfortabel, het is er meestal heter vanwege het zwarte asfalt en, nu spreek ik echt voor mezelf, je mist het gevoel van door het land lopen. Niet eens zozeer door de natuur maar je loopt op onnatuurlijk, gemaakt materiaal dat er voor zorgt dat je het contact met moeder aarde mist of als minder intensief ervaart.
Ook wil je de "uitgespaarde" tijd van de kortere route direct omzetten in rust maar dat gaat niet. Je moet lopen. Slechts aan het einde van de dag kan je zeggen dat je misschien een uur eerder op je eindpunt bent aangekomen maar dan ben je de "uitgespaarde" tijd echt alweer vergeten.
En wat zijn we de vorige keer veel misgelopen. Wat een mooie route door prachtige oude steeneiken. Ja ik weet het, ik val in herhalingen. Vanmorgen was ik me ervan bewust dat schoonheid in het algemeen je leven prettiger maakt. Ik weet zeker dat, dat zo is, zelfs als je gewend bent aan het moois dat je omringd.
Waar ik mezelf op betrapte is mijn voor oordeel dat ik heb over de beweging in Nederland die tegen windmolens is vanwege het lawaai dat die maken.
En ja, ze hebben gelijk. We liepen er op een kilometer of vier langs maar het "swoei, swoei" geluid dat ze maken was meer dan goed te horen en ik kan er inkomen dat je daar niet vlakbij wilt wonen.
Ook vandaag bevatte de route veel omwegen. Omdat men de route zo weinig mogelijk over asfalt wil laten gaan loop je stukjes om. Het is echt zo dat de openbare weg meestal de kortste is. Maar die omwegen brengen je dan wel weer op plaatsen die mooier en rustiger zijn. Vaak ook plaatsen waar je anders echt niet zou komen.
In het dagelijks leven houd ik ook niet van omwegen, mopper als ik er niet via de kortste of makkelijkste route kan komen. Maar vandaag daagde het me dat die extra meters die gemaakt worden niet verloren zijn maar een verrijking van waarmee je bezig bent.
Zo zie je maar weer: mijn humeur is veel beter geworden sinds mijn nieuwe schoenen. Met pijn aan mijn voeten probeerde ik wel opgewekt te zijn en te genieten van waar ik was. Maar.... terugkijkend was het ook veel overleven. Dat overleven is niet bedoeld als drama maar als een demper op het genieten en alleen ík was daar en ben daar verantwoordelijk voor.
Na 23 kilometer hadden we een chocolade stop, ja het was weer zover, op het pleintje van Santa Croya de Tera. We werden aangesproken en aangemoedigd om de kerk te bezichtigen. Deze bevatte één van de oudste Jacobusbeelden, uit de elfde eeuw. En...... ik heb het gezien.
Trouwens, volgens mij ontbreekt er het onderste deel. De kerk was echt Romaans en wellicht daardoor van een eenvoudige schoonheid. Hij rook ook heel schoon want ze waren de vloer aan het dweilen met bleekwater.
We zitten nu met zes personen in een herberg en hebben net ons menu del dia op. Voor de rest is er niets in het dorp.
Met groeten Ton
Geen opmerkingen:
Een reactie posten