Lawrence of Iberia

Van Medina del Campo naar Castronuño 32 kilometer

Wat is dat toch? Als alles goed gaat is er niets te melden.

Met goede voeten loop je zonder problemen een halfie extra.

Het wordt druk op de camino.

Wat een heerlijk daggie. Na een rustige nacht bij de paters om half zeven op pad. Meteen de goede weg maar wel weer tussen eindeloze korenvelden door waar Rick een nieuwe blaar te verwerken kreeg. Dus na een paar km een blarenverzorgingsstop waarna de wond wel gloeide maar dat ging vanzelf weer weg. Echte mannen klagen niet.

Eigenlijk zouden we 24 km doen naar Siete Iglesias de Trabancos maar omdat de voetjes zo goed gingen deden we er nog eens 8 bij. 

Het aantal km maakt eigenlijk niet uit. Als je je instelt op 25 ben je mentaal net zo afgepeigerd als na 35. Het zit dus echt tussen je oren en ik heb daar het meeste last van maar vandaag was de eerste dag dat 'het niet zat was' de laatste 10.

Hetzelfde geldt pijn van blaren. Loop je even gezellig te kletsen voel je niets. Maar zo gauw je weer 'opjezelf' bent is het in volle hevigheid terug. 

Wat ons ook opvalt is dit: de snelheid waar mee je een dorp verlaat is omgekeerd evenredig met de snelheid waarmee je een nieuwe dorp benadert. Liet je alle ouwe zooi in je leven maar net zo snel achter je. Nee we blijven daar eindeloos mee zeulen en het nieuwe lijkt onmogelijk bereikbaar.

Dit stadje zie je al tien km liggen. Dat is twee uur lopen. Ze hebben er wel humor want er waren zeker niet genoeg ooievaars?

Wel wordt het steeds warmer en met mijn korte haren moet ook ik op mijn schededak letten. 

Nu is eergisteren mijn blauwe shirt kapot gegaan. Door het op de hand wassen en wringen ontstond er een grote scheur op de schouder. Beyond repair. Maar ik ben wie ik ben dus vond ik het zonde om het zomaar weg te gooien. Kom, dacht ik, omdat er nogal wat commentaar kwam op mijn zweetband maak ik van dat shirt een Lawrence of Arabia doek voor op mijn kop. Ook lelijk maar lekker zacht, bedekt niet alleen schedel maar ook oorranden en nek. Bruin ben ik toch al en op de camino hoef je echt niet mooi te wezen.

Inmiddels hebben we de twee Nederlandse dames, waarvan we al dagen in het gastenboek lazen, ontmoet. Twee zusters van 76 en 79 jaar oud. Ze maken dezelfde dagmarsen als wij maar gisteren hebben ze een half daggie gedaan en wij vandaag anderhalf dus kwamen we ze tegen. Wat geweldig toch om op deze leeftijd dit nog te kunnen, willen en durven ondernemen. 

Dat maakt dat we 11 pelgrims hebben gezien. Dus ook deze camino wordt langzamerhand drukker. Dat is ook te merken aan het aantal nieuwe of uitgebreide herbergen. Ook casa rurals zien we best vaak en dat is niet vanwege ander tourisme lijkt mij.

Het laatste stuk van vandaag gaf een wisseling van landschap. Van de eindeloze golvende korenvelden hadden we zicht op het dal van de Duero. Het werd wat meer heuvelachtig en er stonden ook meer bossen. Ben benieuwd hoe het er uitziet morgen en hoe lang of dat duurt. Volgens Rick komen na Zamora ook nog wat van die open etappes. Ik heb verschillende keren gedacht: hoeveel van dat graan is er nu nodig. Maar dat denk ik ook als ik als die olijfbomen bij Jaen zie staan of de wijnranken in Rioja. Maar ongeveer vierhonderd km door die velden is wel heel veel. Met de auto vier uur voor ons 15 dagen.

Die verandering zie je in de verte, heel klein dus maar wel welkom.

Met groeten Ton