Weerstand

Gisteravond hadden we de bewoners van het complex uitgenodigd voor een welkomstborrel. Het werd heel gezellig en we leerden het een en ander van de Helderse geschiedenis in de oorlog. Natuurlijk zagen we de documentaire ‘Den Helder Spookstad’ van de VPRO, over de meest gebombardeerde stad van Nederland dus er was al wat kennis aanwezig.

Zo vertelde een van de buren dat een aangeschoten vliegtuig bij het neerstorten de toren van onderstaande kerk schampte.

Het is de kerk die we vanuit ons huis kunnen zien.

Het toestel raakte de grond bij de pijl. Daar is een monument gemaakt voor de omgekomen bemanning en waar ik vaak langsloop op weg naar de supermarkt.

Kom, dacht ik vanmorgen: ik maak een paar foto’s van het monument. 

Op het grasveldje ernaast liep een man met zijn hond. Ik hoorde hem praten. Min of meer in zichzelf maar duidelijk met de bedoeling dat ik het zou horen.

Nou ja, dat kan tegenwoordig dus ook al. Foto’s maken. Nou het is wat......

Mijn eerste gedachten waren weinig positief maar dacht ik meteen: praat met de man en vertel waarom je die foto’s maakt.

Goedemorgen, begon ik, ik hoorde gisteravond de geschiedenis van dit monument en.....

Eerst deed hij nog wat terughoudend maar als snel werd het een leuk en open gesprek en sprak hij over de herinneringen die zijn vader had aan de oorlog.

Voor mij kan de dag niet meer stuk.

Herdenken. Dit jaar herdenk ik niemand. Wel sta ik stil bij de verschrikkingen en stel me voor hoe het moet zijn als alles wat je dierbaar is wordt verwoest en verkracht en hoop ik vanuit het diepst van mijn menszijn dat ‘ik, we, het volk’ weerstand kan bieden aan de boodschap die wordt verkondigd door; geblondeerde tweedrachtzaaiers, oude mannen met kleine handjes in grote witte huizen of gladde  jongens die mooi op de vleugel spelen in hun werkkamer in het binnenhof.

Met groeten Ton