Ik vond het prachtige muziek, speciaal een aria die werd vertolkt door een Cornet, en later toen ik wat meer over opera's ging lezen, kwam ik erachter dat Verdi wel heel heel mooie opera's componeerde.
"De jaloerse generaal Otello is getrouwd met de mooie Desdemona. De intrigant Jago heeft een hekel aan Otello, en verzint een plan om hem te gronde te richten. Hij vertelt aan Otello dat Desdemona een affaire heeft met Cassio. Intussen regelt hij alle "bewijzen". Overtuigd van de overspeligheid van zijn vrouw, wurgt hij haar. Als de list van Jago eindelijk ontmaskerd wordt, slaat Otello de hand aan zichzelf."
Bovenstaande info is van Wikipedia.
Het thema is niet alleen jaloezie maar laat ook zien hoe het werkt om het zaadje van twijfel in iemands brein te planten. Want daar zijn we als mens gevoelig voor. Iets wordt gezegd en ook al is het de grootste kwats, op het moment dat je dat hebt gehoord of gelezen, is dat een mogelijke realiteit.
Een aantal jaren geleden hebben we een hek laten plaatsen om een deel van ons grondstuk af te bakenen. Geregeld kwam een herder langs met zijn kudde en dan waren al onze met zorg geplante planten weer volledig afgegraasd. En de planten hadden het al niet gemakkelijk.
Een hek dus
Gisteren met de advocaten.
Vraagt de tegenadvocaat: wat is de grens van jullie perceel?
Nou die boom daar is de grens en daar is het die rij witte stenen en aan die kant is de grens met de Engelse buren.
O maar waarom staat dat hek hier dan?
Dat hebben we gezet vanwege de herder met zijn geiten.
Dat is raar want het betekent dat dat het einde is van je bezit.
Nou, zei onze advocaat, de grenzen zijn hier niet betwist. Het perceel is 12 jaar geleden gekocht en de grenzen zijn duidelijk.
Vervolgens werd er van alles gezegd in het Spaans.
En wonderlijk genoeg dreunen de woorden van de tegenadvocaat in mijn oren en niet die van onze advocaat. Wat betekent dat? Krijgen we een nieuwe rechtzaak? Willen de buren onze grond claimen?Heeft het iets te maken met dat rare voorstel om de weg op het randje te maken?
Allerlei hypothetische vragen waar ik niet gelukkig van word, schieten door mijn hoofd.
En dat is niet waar ik in wil blijven hangen want dat leidt tot moord en doodslag.
Dus elke keer als ik de woorden van de tegenadvocaat weer hoor denk ik:
We zijn hier maar te gast in dit ondermaanse. Bezit hebben we slechts tijdelijk in handen om het daarna door te geven. Woorden zijn slechts woorden. Ook al wordt alles van je afgepakt, de zon is er ook voor jou. Laat je niet bang maken. Angst is niet tastbaar, is slechts een emotie, een gevolg van je gedachten.
Of zoals de bouwvakker vorige week bij de veerpont zei: de emotie zit in jezelf.
Dus schijnt de zon hier voor mij, is Rick weer op Texel, heb ik de watertijdsklok gerepareerd ( sta versteld van mezelf) zijn de pilaren van de poort geel geschilderd, heb ik de plantjes met de naam: Spaansevlag geplant, heb ik plezier van de hagedisjes die steeds achter elkaar aan rennen.
Ik denk dat het een paartje is, ze rennen steeds achter elkaar aan. De een heeft een hele lange dun uitlopende staart en deze heeft een stompe. Wellicht is hier een ongelukje gebeurd want volgens het Wildlifeboek hebben ze een dunne lange staart.
Heb ik bijna alle slangetjes van het watersysteem gecontroleerd op verstopping door kalk (kalk is niet alleen funest voor mooie Rhododenrsons) en heb ik de druivenstruiken met zwavel bepoederd tegen meeldauw. Voor dat laatste toch nog eens informeren of er een milieuvriendelijker manier is.
Liet ik zondag een foto zien van de schaduw van de aarde.
Vandaag een van de luchtverontreiniging boven Torremolinos.
En de mist? Die kwam tot stilstand boven het strand.
Kortom: een heerlijke dag en dan komt er ook nog een kopje koffie in het licht van de ondergaande zon.
Met groeten Ton
