Gaat na een paar nachten het brandalarm en wordt iedereen gesommeerd zo snel mogelijk het pand te verlaten en alles achter te laten.
Slaapdronken liep ik naar mijn rugzak want ik wilde mijn schoenen hebben. Terwijl iedereen liep te schreeuwen struinde ik rustig in mijn rugzak om die schoenen te pakken. Nee: klonk het in mijn hoofd: ga nooit op teenslippers een brandend gebouw in. Hoe ik daar aan kwam? Geen idee.
Vervolgens lag er natuurlijk helemaal niets op de trappen en is iedereen veilig naar buiten gekomen.
Je had ook wel te laat kunnen zijn he, zei de jongen met wie ik samen reisde, je stond wel een uur in je rugzak zoeken.
Wonderlijk maar ik was al zoekend totaal rustig. Misschien wel in een soort shock of zo maar zo herinner ik het me niet. Ik hoorde alleen mijn eigen gedachte: je moet die schoenen aan.
22 Jaar geleden was ik nogal overspannen en had gesprekken met een psycholoog.
Jij hangt je hele leven al aan een dakrand en bent bang om los te laten, terwijl je misschien maar 10 centimeter met je benen boven de grond hangt.
Dat zinnetje weet ik me nog heel goed te herinneren en was ook wat me deze morgen als eerste te binnen schoot.
Ben vanmorgen gestart met het repareren van het schilderwerk. Pompidom pidom. Ben lekker bezig. Heb de trap van buurman geleend zodat ik makkelijk op het garagedak kan komen. Krabben, schuren, plamuren. Trappie op, trappie af.
Als het plamuren klaar is loop ik met het laatste restje plamuur en - messen naar de trap. Zet mijn been op de lader en ga naar beneden. Nadat ik een paar treden heb gehad, voel ik de trap onder me vandaag glijden.
Je hangt je hele leven aan de dakrand, hoor ik de psycholoog zeggen. Ik laat de plamuurmessen vallen en grijp de dakrand.
De ladder ligt op de grond als ik denk: en nu loslaten. Wat ik vervolgens doe.
Gelukkig is de grond 50 centimeter onder me.
Heb natuurlijk wel wat schrammen maar niets pijnlijks. Wonderlijk toch hoe die gedachten werken.
Waar ik nog jaren om heb gelachen is dit. Bij de brand in Singapore was een ook Duitse jongen. Die stond beneden op straat met slechts een handoek om zijn middel. Waarom heb je niets aangetrokken vroeg iemand hem. Nou, ik lees een boek en bij de hoofdpersoon hebben alle hoogtepunten in zijn leven iets te maken met een handdoek. Het enige dat ik kon bedenken om mee te nemen was een handdoek.
Met groeten Ton
