Volgende week komt de sopraan van Zinco een weekje in de klompen en zullen we, samen met een alt van het koor, een lied voor zingen tijdens de repetitie. We hebben er zin in. De dirigente heeft al gezegd dat we het lied ook kunnen zingen tijdens het concert waarbij zij dan de sopraan partij voor haar rekening zal nemen.
Wat is dat toch dat we voor onszelf zo hard zijn en voor een ander een stuk coulanter.
Rick is gisteren begonnen met het schilderen van de hekken. Als je maar wel een foto op je blog zet, zodat je lezers het ook kunnen zien als ik wat doe.
Voortvarend ging ie van start maar na een uurtje werd ik geroepen: kom ff helpen.
Was de pot met verf op het beton gevallen en mijn perfectionistiche man wil geen zwarte vlekken op grijs beton. Ook niet als dat beton inmiddels openbare weg is.
Ik kan ook niks, mopperde hij.
Oei, dacht ik bij mezelf: dat hoor ik niet vaak uit zijn mond. Ik ben altijd degene die mezelf keihard onderuit haalt waarna Rick dan zegt dat ik mezelf niet zo op mijn kop moet geven.
Dus zei ik tegen hem dat die vlek wel weggewerkt kon worden en dat als ik mezelf op mijn kop geef dat jij zegt dat dat niet nodig is.
Met wat oplosmiddel, niet echt milieuvriendelijk, en wat papier snippers werkte ik de vlek nagenoeg geheel weg. Nog ff met de staalborstel erover, vervolgens wat natte aarde in wrijven en je ziet er geen barst meer van.
En kijk wat het hek weer glimt.
En dan de voortgang van de sinaasappel stekken in aardappels.
Een van de piepers is aan het schuimen en schuimende piepers stinken. Erg.
De stek ziet er nog gezond uit maar misschien zit er in een rottende aardappel wellicht stoffen die sinaasappelstekken snel doen wortelen.
Morgen gaat het minikasje wel naar buiten want het ruikt wat muf.
Vandaag maakte ik lasagne. Pompiedompiedom. Een glaasje wijn erbij maakt dat ik met plezier sta te koken.
Als de lasagne uit de oven komt en ik die verdeel valt het als natte smurrie van de opscheplepel af.
En dan is het mijn beurt om te roepen dat 'ik niet eens een knappe lasagne kan maken' en roerde uit frustratie het overige deel met de lepel door elkaar. Zo, nu ziet het er echt uit alsof het al een keer is gegeten.
O ja, dacht ik toen: geef jezelf niet zo op je kop.
Morgen eten we lekker lasagna prutje. Want lekker was het, dat dan weer wel.
Met groeten Ton
Geen opmerkingen:
Een reactie posten