Ook al kunnen Rick en ik goed op elkaars lip zitten de eerste dag dat we weer 'alleen' zijn, is altijd weer ff wennen.
Liepen we gisterochtend nog een rondje door de tuin zag ik M een foto maken.
Wat is daar nu te zien dacht ik.
Nou dit.
Staat de top van een Metrosidero helemaal vet in bloei. En ik had het nog niet gezien. Dat gebeurt me niet vaak.
Natuurlijk evalueerden we tijdens het laatste kopje koffie de afgelopen week. De conclusie was dat M van harte welkom is maar onder een voorwaarde: dat ze wel samen met ons moet zingen.
Nadat we vorige week gingen repeteren moesten we na de allereerste zin al stoppen. Alle drie waren we geraakt door de gezamenlijke herinneringen die we hebben aan het samen zingen, het plezier van muziek maken en aan de harmonie die er tussen ons is. En ook gewoon omdat we mooi zingen.
Vannacht werd ik wakker van het geluid dat er iets viel.
Wat was dat, vroeg ik Rick, maar die sliep gewoon door.
Ik keek nog wel ff in de tuin maar zag niets en viel meteen weer in slaap.
Wat ligt daar nou, zei Rick bij het opstaan vanmorgen, een enveloppe.
O dan is dat wat ik vannacht hoorde vallen.
Was het een mooie dankkaart met een kaars waarop je een wens op kan schrijven en die dan op kan laten branden.
Ook stond er een een pakje dropklompjes en die zijn natuurlijk al op.
Wel kreeg ik vandaag een tegenslag te verwerken: de snippermachine is kapot terwijl er nog een zak met druiventakken staat en een flinke bos olijftakken.
Het spul heb ik, na wat zoeken op internet, op de helling gelegd op plaatsen waar ik voorlopig toch niets ga planten en waar het rustig kan verteren.
Ook lagen er nog wat afgesneden bladen van de Aloe vera. En zoals al het groenafval maakte ik dit klein en sneed de bladen in plakjes. En dan zie je weer eens hoe mooi de natuur kan zijn.
Met groeten Ton
Geen opmerkingen:
Een reactie posten