Al een paar dagen doe ik tijdens een pauze mijn voeten omhoog. Dat lijkt verlichting te geven en lijken de schoenen daarna minder te knellen. Maar die pauzes zijn natuurlijk niet lang genoeg voor blijvend resultaat.
Kom dacht ik gisteravond: als ik die vermaledijde schoenen nu eens onder het voeten einde van het matras leg, liggen de voeten hoger en kunnen ze lekker slank worden. En.....vanmorgen heb ik een heel uur gelopen zonder pijn aan de kleine teentjes.
Wat loop je nou met een steen in je hand, vroeg Rick.
Tja, mijn rugzak is niet zwaar genoeg en kom dacht ik, laat ik eens een steen meesjouwen.
Ben je gek of zo.
Nee. Omdat die schoenen blijven knellen wilde ik een mooie passende steen meenemen om na het wandelen in de schoen te doen. In het hotel de schoen nat gemaakt, de steen erin geduwd met een punt op de plaats van de kleine teentjes, om het leer daar wat uit te rekken.
Morgen maar eens zien wat het heeft gedaan.
Eigenlijk is het leven op de camino heel eenvoudig.
Alles van waarde draag je op je rug. Voor de rest loop je wat, zoekt een slaapplaats en zorgt voor voldoende voedsel. In de herberg aangekomen ga je eerst douchen en daarna doe je je wasje. Dat moet elke dag omdat je van alles maar twee dingen hebt. Dus één stelletje aan en één in de rugzak.
Dat wil zeggen dat die rugzak eigenlijk elke keer volledig moet worden leeggehaald en waar laat je dan spulletjes? Op bed maar daar wil je ook graag liggen. Op een tafeltje dan of in een kast? Die laatsten zijn heel vaak niet aanwezig of te weinig. Op dat soort momenten kun je het verschil zien tussen georganiseerde mensen of de wat mindere goden, waar ik er een van ben.
Dit is mijn hoekje,
dit Rick's. Hij heeft wel een tafeltje ter beschikking maar dat hoort natuurlijk ook bij de georganiseerden: het direct regelen/inpikken van een tafeltje.
De wasje zijn mijn ding. Inventief als ik ben zorg ik altijd voor een oplossing voor een lijntje in de zon.
Trouwens vandaag een heerlijk wandeldag gehad. Vanaf de berg waar we gisteren sliepen kon je Albacete al zien liggen, 16 kilometer hemelsbreed maar 19 via de route.
Er hing zware bewolking die bij de opgaande zon, achter ons, bijna zwart kleurde. We hebben twee keer de regenjassen aangedaan maar meer dan één millimeter is er niet gevallen.
Om elf uur waren we er al. We zijn al volledig gewend aan het lopen en komen nauwelijks vermoeid aan op de plaats van bestemming. Dus kunnen we zonder problemen de stad bekijken. Het is mij alleen nog niet duidelijkheid waarmee Johannes de Doper doopt. Ik dacht dat het water zou moeten zijn.
Morgen gaan we dan ook twee dagetappes combineren en zullen, als alles goed gaat, 41,7 kilometer lopen. Ik vermoed daarna een lichte vorm van uitputting te ervaren.
Met groeten Ton
3 opmerkingen:
Jullie zijn goed bezig Ton. Afzien loont. En wat een mooie foto op FB had je. Volgende keer ietsje groen afsnijden en het is een plaatje. Veel succes straks met de dubbele etappe.
Hoi Aart, dank voor het compliment en de tip. Ik kan bijsnijden op de Ipad. Maar internetten moet eigenlijk steeds een beetje tussendoor gedaan worden. Meestal in barretjes waar ik me lastig kan afsluiten van luidruchtige Spanjaarden, twee tv's en pelgrims die links en rechts soms aandacht opeisen. Met groeten Ton
Hola Ton, het valt mij op dat jullie wandelroute vanaf Valencia afzakt naar het zuiden i.p.v. meer noordelijk gericht te zijn.
Het lijkt er op dat jullie met een grote zuidelijke boog (omweg) richting Santiago de C. lopen.
Ongetwijfeld hebben jullie de route goed uitgeknobbeld maar wat is dan de reden van deze zuidelijke omweg?
Een reactie posten