25 april van Las Pedroñeras naar El Toboso 33 kilometer
Het ging vandaag een stuk prettiger dan gisteren.
Van Valencia naar Santiago is het 1300 kilometer. Dat weet ik en met mijn volle verstand heb ik gezegd die te gaan wandelen. Waarom vind ik het dan toch vervelend als ik zie dat we 'omlopen'?
De route naar Santiago loopt hier voor een groot deel samen met de wat toeristische route van Donkey Shot. Als we de bordjes met de kilometers vergelijken met die van ons routeboekje, zien we soms verschillen van 5 kilometer tussen twee dorpen. Met enigszins pijnlijke tenen ben ik dan echt geneigd om af te snijden. Gelukkig houdt Rick me op het rechte pad.
Het landschap is wat kleinschaliger en heuvelachtiger. Ook lijken de landerijen wat rommeliger bij gehouden. Er zijn stukken land waar al jaren niets mee wordt gedaan en stukken die wat meer natuurlijke vegetatie hebben.
Zoals thuis,vragen we ook hier wat het leukste van de dag was en dat kunnen kleine dingen zijn. Zeker omdat de omgeving niet al te gevarieerd is.
De eerste stop was met Cola Cao muy caliente. Dat is hete chocolade melk van oploscacao en die hadden we ook echt nodig want op de hoogvlakte was het vanmorgen niet warmer dan een graad of vier. Zelfs ik had koude handen.
De bar werd bemand door een barvrouw. Een heel aardige spraakzame dame. Nadat ze onze bestelling had gebracht ging ze weer verder met het bakken van aardappels.
Is dat voor een menu del dia, vroeg Rick.
Nee voor de pinxtos. Ik maak een tortilla Española.
Daarna ging het gesprek over tappas, die zij toch pinxtos noemde. (Ik dacht dat dat die naam alleen in het noorden werd gebruikt.)
Ze noemde alle tappas op die ze in het assortiment had waaronder ook varkensoren en schapenkop, die ze natuurlijk aanprees als lekkernij.
Ander lekkers had ze op de muren geplakt: allerlei mooie, in verschillende stadia van gekleedheid verkerende mannen. Wij kregen het niet alleen warm van de chocolade dus.
Ook een leuke stop was in La Mota del Cuervo. We zaten op het plein te smikkelen van een pastei met tonijn. Heerlijk.
Op een andere bank zat een oude man en voor de bank zat een tandeloze man van onbestemde leeftijd in een booster. De laatste had het hoogste woord. Als een Benidorm bastard riep hij naar iedere voorbijganger en natuurlijk ook naar ons. Vanwege het gebrek aan tanden was ie wat moeilijk te verstaan maar wilde weten waar we vandaan kwamen.
Uit Hollanda, antwoordde Rick.
Hij keek zeer moeilijk.
Waar vandaan?
Uit los Paisos Bajos.
Nooit van gehoord en na nog wat heen en weer vragen ging hij naar zijn maat die op het bankje was blijven zitten. Terwijl wij op de bankjes gingen liggen kon ik duidelijk horen wat de mannen nog bespraken.
Santiago, hoorde ik, El Toboso en toen ging het over voetbal: Ajax, Kroeff. Ja ze hadden helder waar we vandaan kwamen.
Toen we na een kwartiertje verder gingen wensten ze ons een Buen Camino.
De route van Don Quijote is een luxe. Op verschillende plaatsen is een rustplek gemaakt met bankjes, een afdak, fietsen rekken en jawel: ringen om je ezel aan vast te zetten. Ook vermoeide pelgrims maakten dankbaar gebruik van de bankjes waar, ik in ieder geval, werd gewekt door het gemekker en geklingel van een schaapskudde. Ach je maakt wat mee op zo'n tocht.
In El Toboso aangekomen kwamen we langs het huis van Dulcinea. Dat viel natuurlijk niet te vergelijken met het stukje hout van het ware kruis dat we in de goede week mochten aanschouwen maar het was toch leuk.
Nu zitten we wederom in een hostal met lekkere handdoeken, zeepjes en badschuim in de badkamer en heerlijk heet water. We kunnen hier ook een menu del dia scoren en aan de tappas te zien die in de bar staan zit dat wel goed.
Hier nog een foto van het gevarieerde landschap en voor Anne: een stukje van mijn golfbroek.
Met groeten Ton
Geen opmerkingen:
Een reactie posten