Boro

Waar blijft nou die regen?

Denk ik eens origineel te zijn.

Maar dat kan niet zomaar.

We zaten er gistermiddag al klaar voor ook al viel er geen spatje. Maar warempel; vanmorgen zag ik toch een paar miniplasjes op het terras.

Vandaag gaat het echt los hoor, zei Rick. Volgens de buienradar gaat het om 11 uur beginnen.

Dus stond alles in het teken van een binnenklusjes-, koffie en chocolademelk op bank-  en pannenkoekendag.

Het bleef dreigend maar droog.

Vannacht was ik om 4 uur even wakker omdat ik uit een soort nachtmerrie schoot waar Patty Brard in voorkwam. Ik probeer al een paar weken om lucide te dromen, zodat je tijdens je droom beseft dat dit een droom is, en ik weet niet of dit nu lukte maar ik dacht: ik heb geen zin in Patty en werd wakker.

Wel lag ik toen een tijdje wakker en dan krijg ik soms ideeën. 

Sinds ik mijn kleding bij Rataplan koop kan ik niet al te kieskeurig zijn. Als iets me past en de kleur is goed koop ik het. Soms zonder eigenlijk echt goed te kijken. Dus toen ik thuiskwam met onderstaande broek zat er een slijtgat op de knie. Nu loopt de helft van de wereldbevolking in lompen. Een deel vanwege pure armoede en de rest omdat het mode is. Het zou mijn moeder een gruwel zijn en ik ben er eigenlijk ook niet echt van gecharmeerd. Voel me er soms toch wat armoedig in. En ik vind mezelf te oud om met de lompenmode mee te doen.

Laatst las ik van de wabi- sabi methode om kapot aardewerk te repareren. Als ik dat nu eens zou toepassen op dat gat in mijn broek, dacht ik terwijl ik Patty probeerde uit te drijven.

Het was het eerste, na het aansteken van de kachel, dat ik deed. Een glimmend oranje kleurig stukje stof uitgezocht, vast gespeld en met het vrijesteek naaivoetje de boel vastgezet.

Ik ben helemaal tevreden met het resultaat ook al liep de hand- voetsnelheid nog niet helemaal synchroon.

Nu je toch bezig bent. Zou je mijn skibroek kunnen innemen?

Tuurlijk. Ik stik gewoon een dubbele naad aan de achterkant. 

Nu hoor ik mijn moeder zeggen: Dat kan niet zomaar.

Maar mijn moeder is niet meer en.... zei Rick: iedereen ziet er uit als een malloot in ski kleding.

Dus hop met de geit.

En dan blijken moeders, zelfs vanuit het graf, gelijk te krijgen. Het ziet er niet uit. Er zitten teveel lagen stof op elkaar dus wilde de naald er niet doorheen. 

Haal dan wat van die lagen weg, opperde Rick.

Maar dat kan niet zomaar. Oei, wie citeerde ik hier? 

Dus begon ik toch maar met het slopen van de band maar het bleef modderen. Na tien keer proberen werd ik toch wat mopperig. (beetje eufemistisch gezegd) Tijd voor een rondje tuin om af te koelen.

Morgen verder.

Tijdens het schrijven van het blog wilde ik even opzoeken hoe die Japanse reparatietechniek precies heette. Beetje DuckDuckgoën en wat kom ik tegen?

Het op Japanse wijze herstellen van kleding heet Boro. 

En ik maar denken dat ik een origineel idee had.

Met groeten Ton