Dat nooit meer

Het voordeel van veel wandelen is dat je van vermoeidheid goed slaapt. Het nadeel van veel wandelen is dat je kokende, rusteloze voeten krijgt. 

Vanmorgen wed ik wakker van een ritselend geluid. Het gedver, toch weer geen beesten he? En ineens hoor ik: plop. Zit er een dikke bobbel op mijn slaapmatje. Het ding blijft kuren vertonen. Is er een van de compartimenten kapot en hij moet nog ongeveer zeven weken mee.

En dit is het ontbijt van vandaag

Het gaat hier soms anders toe dan je verwacht van een geregeld en keurig land. De weg wordt verbreed. Maar slechts over een afstand van honderd meter. Daarna is de weg weer gewoon zo smal dat twee auto's elkaar niet kunnen passeren. Je kunt zie dat dit een proces is van jaren want sommige van de verbrede stukken zijn al jaren gelen aangelegd.

Zouden ze hier geen onteigeningswetten hebben? Misschien maar goed ook.

Ook opvallend is dat in dit keurige land veel rommelige erven zijn. En dan zo rommelig dat het wel vuilnisbelten lijken. Malle Pietje schrikt er zelfs van.

Als we aan de laatste tien kilometer van vandaag zijn zien we al van verre een man staan die duidelijk met ons wil praten. Hij roept ons toe: Waar komen jullie vandaan? In het Engels, weliswaar met een sterk accent maar dat kan ook komen omdat hij nog maar twee tanden heeft. We verstaan elkaar goed en hij wil van alles weten. Hoe weten jullie van de Henro? Hoe lang is het vliegen vanuit Horranda? Hoe lang blijven jullie en doen jullie alle tempels? 

Als we vertellen dat we niet alleen de 88 tempels doen maar ook de extra 20 is ie helemaal verrast.

Soms merken we dat mensen vriendelijk zijn vanuit beleeftheid. Dat is al heel prettig reizen maar sommigen zijn oprecht enthousiast en geïnteresseerd.

Niet iedereeneemt het leven even serieus.

Als we bijna bij de laatste van de drie tempels komen die we vandaag bezoeken zien we ineens de hele kustlijn die we de afgelopen dagen hebben gelopen. Helemaal rechts is Kaap Muroto.

Als we geen vaste slaapplaats hebben kijken we de laatste kilometers uit naar een rustige geschikte plek. Die vinden we. Met het uitzicht ongeveer als op de foto. 

Vlakbij een toiletgebouw en een restaurant MET INTERNET op 200 meter. Helemaal prachtig en Rick was helemaal in zijn nopjes: dan hebben we morgen de opgaande zon op onze snoet.

Die euforie ging snel over toen het begon te schemeren want toen kropen er honderden kakkerlakken uit de afwateringsgoten. 

Nu had ik al eens kakkerlakken in mijn klamboe maar dit waren er wel heel veel. Hier hadden we geen zin in. 

Maar nu?

Terug naar de bewoonde wereld en dan maar kijken of we nog iets kunnen vinden.

Rick zoekt nog maar weer eens in de lijst met alternatieve plaatsen. Staat er iets in over een restingplace in een bejaardenhuis. Maar resting is iets anders sleeping.

Nadat we het hadden gevonden werden we zonder omhaal binnen gelaten en we hangen inmiddels in de huiskamer op een bank. We slapen op de vloer waar ik wel eerst plastic opleg want het tapijt is wat vlekkerig. We zijn bang dat het een huiskamer is waar overdag dementerende mensen verblijven.

Het is wel een tijdje terug dat we lekker op een bank hebben gezeten alleen daarvoor is het hier al heerlijk.

Met groeten Ton

Wat we vandaag gewenst hebben

Tempel 34 Tanemaji

Samen een heel lang en gezond leven

Tempel 35 Kiyotakiji

Dat alles goed komt met een oudste dochter

Tempel 36 Shoryuji

Een leven met rijkdom voor iedereen