Vandaag vier ik achtenvijftigste verjaardag dus geboren in 1958. En ik ben blij dat ik leef.
Mijn verjaardagskado bestond uit een overnachting in de minsuku van gisteren. Ja, zei Rick, zo heb ik ook profijt van je kado. En dat was ook zo want we hebben heerlijk geslapen.
Ook het ontbijt vanmorgen was uitgebreid en heerlijk met rijst, fruit, salade, tofu een gedroogd en gebakken stukje vis en thee. Wel met wat gedroogde hele visjes waar ik me kranig doorheen worstelde maar waar ik minder last van had dan van het gebakken ei met een heel errug slap dooier.
Ook kregen we nog een onigiri, een bal rijst met vulling, mee als lunch.
Vandaag was het wederom glorieus weer. We wandelden in alle rust langs de oceaan die glansde in de zon. De belofte van de dag hing nog in de lucht. Een beetje als een zondagmorgen.
De route langs de 88 tempels, gaat vooral over geasfalteerde wegen, wel voor 90 procent. Van tevoren had ik mijn twijfels over het wandelplezier want ik ga liever door de natuur. Maar de wegen zijn hier over het algemeen vrij rustig en met de oceaan aan een kant en de overweldigende groene bergen aan de andere kant valt dat streepje asfalt wat mij betreft helemaal weg.
En bij een vrjaardag hoort.......taart.
Dus scoorden we bij de bakker deze heerlijke gebakjes die we wilden oppeuzelen in een rusthut die we na een paar honderd meter zouden tegenkomen. Maar dat duurde te lang dus bij het eerste bankje dat we zagen werden ze soldaat gemaakt. De hete koffie die we later uit een automaat haalden smaakte er niet minder om ook al had de cominatie van koffie en taart wel wat toegevoegd. Maar waar het voedsel betreft zijn we beiden van: nu meteen direct.
Het gaat veel over voedsel. De eerste dagen vonden we het lastig om restaurants te vinden. Hoe herken je die dingen als je de tekens niet kan lezen. In de eigen cultuur herken je ze niet alleen aan de namen maar ook aan de uitstraling. Inmiddels kijken we hier naar doeken die voor de ingang hangen.
Zo vonden we een een restaurant met dit uitzicht
En deze maaltijd.
Een paar jaar geleden heeft de Japanse overheid een campagne gedaan om meer touristen naar de eilanden te trekken. Dat is niet gelukt, zei de amerikaanse man die hier zes jaar woont.
En als ik het bekijk wordt er niets gedaan om het de westerse tourist naar de zin te maken. Nou is dat ook niet altijd perse nodig. Je gaat tenslotte naar een land omdat het je aantrekt zoals het daar is.
Maar terrasjes zien we nauwelijks terwijl we langs plekjes komen waar je als tourist graag een uurtje wilt zitten dromen met uitzicht op de bulderende golven die stukslaan op de rotsen.
Hotels of andere soorten van verblijf aan de kust zien we ook niet. De stranden zijn volledig ongerept. Maar dat komt ook omdat er tsunami gevaar is, zei Rick
Mijn idee is dat het samenhangt aan de afkeer van zon/ bruin worden van de Japanse bevolking en zich dus ook niet kunnen voorstellen dat die gekke buitenlanders dat wel willen.
In ieder geval zijn we twee weken hier en kunnen alleen maar zeggen dat we er helemaal van genieten. Ik kan me voorstellen dat we heimwee krijgen naar de vriendelijkheid van de bevolking en het veilige gevoel dat je hier hebt. De eigenaresse van de minshuku zei trouwens wel dat ze tegenwoordig 's nachts de deuren van haar huis wel sluit.
De natuur is overweldigend en overal de rijkdom van veel water, dat overal schoon genoeg is om zo te drinken. Water hoef je dan ook niet te kopen of eindeloos mee te zeulen. Overal zijn bronnetjes of stroompjes waar we onze flessen kunnen vullen.
Wat ons wel opvalt is het armoedige. Overal zien we de gevolgen van een economie die al jaren niet goed draait waardoor het onderhoud van wegen e.d. maar ook particulier bezit achteruit gaat.
Nu ik dit schrijf horen we muziek uit luidsprekers die over alles heen galmen: om twaalf uur en vijf uur. Ik vroeg een paar dagen geleden waar om we dat toch overal horen? Dat is een signaal voor brave kinderen om naar huis te gaan om te eten.
Vanavond slapen we bij meneer Hagimoro. Bij hem kan je gratis slapen als je in zijn hutjes verblijft maar tegen een vergoeding van 1000 yen kan je ook in zijn huis verblijven. Daar kan je wel gebruik maken van water en de wasmachine. Dat is het ons meer dan waard.
De man wilde wel heel graag al zijn kennis over de route in Rick's heilige routeboekje schrijven die daar een beetje upset van werd.
We aten ons dagelijks portie fruit en yoghurt op het strand met de ondergaande zon.
Hier is mijn verjaardag bijna ten einde maar voor mijn gevoel plak ik die Nederlandse zeven uur er nog lekker aanvast.
Met groeten Ton
Vandaag geen tempels
1 opmerking:
Gefeliciteerd Ton, en Rick ook, met deze prachtige dag langs de Stille Oceaan! Otanjōbi omedeto gozaimasu! 🎏🍰
Fijn dat jullie bij Hagimori-san thuis konden sliepen op deze dag.
Ki o tsukete!
Een reactie posten