Wonderlijk toch hoe je als mens dingen vergeet. Of vergeet je de emotie en daarmee de herinnering? De emotie haalde ik terug uit het boek. De hebzucht van het gratis verkrijgen van spullen. En dan is de grens tussen jutten en jatten een dunne.
Het is echt tijdens het lezen van de verhalen over gestrande schepen op Texel en de daarbij horende jutters en jatters verhalen dat ik weer helemaal terug was bij de Wan Chung. Het schip dat in 1972 strandde bij Castricum.
Natuurlijk gingen we met de hele familie direct kijken en omdat het schip er uiteindelijk meer dan een jaar zou liggen werd het voor mij een wekelijks uitje. Ik was gek op het strand en alles wat er bijhoorde.
Eerst zijn er verschillende pogingen gedaan om het schip vlot te trekken maar uiteindelijk kapseisde het en is het gesloopt. Maar niet voordat het volledig is geplunderd en vernield. (in ieder geval in mijn herinnering)
Ik ken verhalen van mensen die 's nachts aan boord gingen om er al dan niet waardevolle spullen van af te halen.
Ik vond dat reuze spannend en zou dat ook graag willen en weet dat ik 'hebberig' werd van de sterke verhalen.
Omdat ik elke week ging kijken had ik wel een idee van wat ik zou willen hebben. Een patrijspoort, het stuurwiel, koperen bordjes met b.v kapitein en keuken. Niets daarvan natuurlijk. Uiteindelijk heb ik alleen een stuk van een kapotgeslagen raam gevonden wat ik jaren heb bewaard.
Dus moest ik gisteren, om in stijl te blijven, naar het strand van Egmond. En wat een lekkere wind stond er. Het zand werd in de mooiste vormen geblazen
En waar droomde ik vannacht van?
Ik loop over de Hors. Opeens zie ik een stuk hout boven het water uitsteken. Het is een kist die vol zit met gouden munten. Oei wat te doen? Aangeven bij de strandvonder of gewoon meenemen? Ik weet het. Eerst begraaf ik wat munten in het duin voor mezelf en daarna bel ik de strandvonder zodat ik 10% vindersloon kan opstrijken.
Met groeten Ton
