Mannendingen

Rick leest mijn blog voordat ik publiceer. Meestal heeft ie geen op- of aanmerkingen. Gisteren kwam de vraag: waarom juist dit? Klinkt nogal zwaar en schurkt tegen sentimenteel aan. Waarom vertel je het  hele verhaal niet?

Dat zou ik ook wel kunnen doen maar ik heb beperkt tot wat mij het meest bij blijft.

Voor mij is het de eerste keer dat ik in een jong gezin ben ingezet en dat is wel iets anders dan bij b.v een 94 jarige. Ook het omgaan met kleine kinderen in deze situatie is nieuw voor mij. Gelukkig heb ik veel aan de ervaringen als vrijwilliger van De Regenboogboom. En wat zijn die kleintjes geweldig. Ze lijken de situatie te accepteren zoals die is en maken er het beste van.

Jochie zit me uit te dagen, klimt vervolgens bij me op schoot, kletst de oren van mijn hooft en wil spelen. Als zijn moeder weggaat vraagt ze wat ie wil. Thuis blijven kwam er resoluut uit.

Wij spelen lekker met de kraan en de puzzelstukjes. Als moeder thuis komt en ziet dat haar zoon helemaal in het spel is zegt ze tegen me: wat is dat toch wonderlijk. Ik zou als vrouw nooit op de gedachte komen om met een losse katrol van een speelgoedhijskraan puzzelstukjes in een doos te gooien. Daar moet je een man voor zijn.

Vervolgens ontstond er een gesprek over een opvoeding zonder vader wat aansloot op het gevoel dat ik gisteren beschreef.

Met groeten Ton