Nicht

Het zijn soms de vreemdste plaatsen of gebeurtenissen waar je je bewust wordt van de veranderingen die je hebt ondergaan.

Ademen door de buik is zoals het van nature gaat. Zo word je geboren. Pas als je ouder wordt en er wordt je geleerd dat je je emoties moet onderdrukken gaat de buikademahaling op slot. De ademhaling gaat daardoor omhoog naar de borst.
Dit is wat de zangleraar mij leert. En het is inderdaad lastig met zingen maar ook met huilen, deze gaan stukken makkelijker met de buikademhaling.

Vandaag bij de begrafenis van een, veel te jong gestorven, nicht geweest. Daar werden ook mij de emoties te hevig. Niet alleen vanwege de overledene maar ook nog wat eigen leed. En waar ik dan normaal gesproken met een dicht geknepen keel zit te hikken en te snotteren kon ik al buikademhalend mijn tranen de vrije loop laten. Geen gene, geen kramp in het strottenhoofd, geen pijn in mijn hoofd, geen raar geluid maar gewone vrije uitloop tranen.


Met groeten Ton