Gedachtenloos overgegeven en aangenomen

Wat krijg je een energie van inspannende dagen.

Afgelopen zondag hadden we het concert voor familie en vrienden in de kapel van het uitvaartcentrum.

Oei, denk je dan, is dat nou een leuke plek?

Ja hoor. Een prachtige ronde kapel met geweldige akoestiek. En met een bijna nog groter voordeel: er zijn geen restricties aan de liederen die we willen zingen. Dat in tegenstelling tot zingen in de dorpskerk waar de lijst van te zingen liederen eerst voorgelegd moet worden aan het bisdom.

Dat het een besloten concert werd had dan weer te maken met het beperkte aantal zitplaatsen. Ieder koorlid kreeg de beschikking over drie gratis weg te geven kaartjes. 

Wij nodigden onze drie zang/piano vrienden uit Nederland uit en die kwamen met plezier. Net als twee vrienden uit de omgeving.

De Noordelijke gasten arriveerden vrijdagavond en daarmee begon de feestweek. Want dat werd het.

Het weer werkte mee met milde temperaturen zodat de gasten niet in shock raakten na de wat lange en natte winter.

We bivakkeerden zaterdag rond huis en tuin. Hadden meer dan leuke en interessante gesprekken en genoten van het uitzicht en heerlijke maaltijden.

De avond/en werd/en uiteraard ingeruimd voor zingen.

Ook zondag, de dag van het concert, lunchten we thuis. En terwijl ik dan nerveus ben voor het concert is Rick helemaal rustig en relaxed.

Jullie moeten het doen. Ik hoef slechts met mijn armen te zwaaien.

‘s Avonds het concert. Dit is trouwens een foto van de laatste repetitie. 

Wat zingt het heerlijk licht in een ruimte met goede akoestiek. Of je met honderd man staat te zingen. Een feest.

En het publiek genoot.

Nagekomen foto van het concert.

Zolang je niet wereldberoemd bent moet je als zanger en dirigent je eigen spullen opruimen en meeslepen, de ruimte netjes achterlaten, en de boel weer op slot doen. 

In Spanje gaan zaken wel wat minder gestructureerd.. 

Je mag de ruimte best gebruiken hoor, het staat bijna altijd leeg. 

Dus gingen we dat regelen. Blijkt bij de eerste repetitie dat er geen toiletten zijn in de kapel en de elektriciteit het niet doet. Ook zagen we niets van een geluidsinstallatie.

Dus bellen met het gemeentehuis. 

Maar je hebt toch twee sleutels aan je bosje? 

Ja. Nou, die andere is van het hoofdgebouw en daar is de schakelkast, maar de toiletten mag je niet gebruiken. Maurice brengt morgen een speaker en microfoon.

Uiteindelijk is het allemaal geregeld.

Meteen na het concert moest een van de tachtigjarigen van het koor nodig naar het toilet. Dus vroeg ik aan Rick om de sleutel van het hoofdgebouw en begeleidde de dame naar het toilet. 

Daar deed zij haar ding en we liepen samen terug naar de kapel om nog wat na te kletsten. In het voorbijgaan gaf ik Rick de sleutel terug.

En wat is er op deze foto te zien? Waar is die sleutel nou?

De tas is hier al drie keer binnenstebuiten gekeerd. Heeft Rick in zijn broekzakken gevoeld en mij beschuldigd van het ‘verliezen’ van de sleutel wat duidelijk te zien is aan mijn snuitje.

Totdat Rick nog een keertje het bosje met huissleutels uit zijn zakken en haalde en zag dat er twee extra sleutels bij zaten.

Ook weer opgelost.

En dan is het fijn om met kritische zangers en pianiste het concert nog even door te nemen. 

Een dikke acht kreeg Rick voor het behaalde resultaat. 

Vanwege de adrenaline sliepen we pas laat in en waren maandagochtend weer vroeg wakker.

Zijn er voordelen of nadelen als mensen je blog lezen?

In ieder geval aten we als echte Iberiërs een zoetig ontbijt. Koffie of thee met……pastel. Want die wilden ze nou toch echt wel zelf proeven na al die positieve berichten. 

Het werd een nieuwe traditie.

Maandag lunchten we in Cómpeta voor de repetitie uit.

De gasten zongen mee tijdens de repetitie. Er was ook nog een moeder van een van de Engelse koorleden waarmee het een groot koor werd ineens.

Gisteren was het tijd voor het lekkerste taart restaurant, een mooie rondrit door het natuurpark en uiteraard ‘s avonds weer een samenzang.

En dan vanmorgen is het feest over. Te snel want van ons hadden ze nog wel een paar dagen langer mogen blijven. De uitnodiging voor volgend jaar is met graagte aangenomen. Dat wordt dan waarschijnlijk in mei als er een koor uit Denemarken komt.

Inmiddels is de rust weergekeerd maar is het ook weer heel stil.

Met groeten Ton