Vanmorgen om half zeven gingen we ons heerlijke huisje voor twee dagen uit naar het station. Altijd een beetje gedoe om niet vanuit je slaapplaats te gaan wandelen maar het was het meer dan waard.
Het steeds verder trekken, gaat het maken van een routine tegen. Altijd opnieuw zoeken naar supermarkten, slaapplaatsen, wegen, etc. Dus als we twee dagen op dezelfde plaats overnachten en met het openbaar vervoer terugkomen voelt het als thuiskomen. We weten de weg terug naar de herberg, de supermarkt en de bäckerei waar ze die lekker broodjes hebben.
Mazzel als altijd was het droog toen we vanmorgen vertrokken en koel, ook lekker en de sandalen zijn een weldaad.
Er zijn overblijfselen van Romeinse waterwerken en hier is een origineel stuk van een waterbuis te zien.
We zijn natuurlijk op zijn tijd ook wat flauw en kinderachtig bezig. Zeker als het landschap wat eentonig is.
O, zei Rick, zou het geld op zijn. Een hele pot was te duur?
Bij het passeren van dit huis stond de dame des huizes een deken uit te schudden op de bovenverdieping. Ik groette en zij groette terug. We liepen de bocht om waar de eerste spetters snel begonnen te vallen en we besloten om meteen de poncho’s aan te doen onder de boom.
De vrouw zag ons via het raam aan deze kant van de woning staan en riep ons om te schuilen onder het afdak.
Maar het gaat landurig regenen hoor, zei Rick.
Dan maak ik ook koffie.
Dan kan je als mens niet weigeren en zaten we een zeer geanimeerd uurtje bij een alleraardigst echtpaar aan de koffie met koek en werd de te nemen route bekeken.
De ergste regen was over getrokken maar het miezerde nog wat na.
Ook al jubelde het lijf vanwege de lagere temperaturen, de sandalen en de aardige mensen: mijn hart was bedrukt.
Ik belde gisteravond mijn vriend in Nederland om hem te feliciteren met zijn verjaardag. Hij vertelde dat zijn gezondheid snel achteruit gaat nu er geen behandeling van de tumor in zijn hoofd is.
Ook al weet ik dat het einde er aan zit te komen, is het daadwerkelijke horen dat het zo ver is, hard.
Maar laat je tocht er niet door vergallen he, zei hij.
En dat doet mij denken aan mijn vader.
Toen mijn broer was overleden wilde mijn vader na een maand of twee weer gaan biljarten. Mijn moeder werd boos en zei, hoe kan je nu biljarten als je zoon dood is?
Mijn zoon is dood en dat vind ik heel erg maar ik hou nog steeds van biljarten.
Ik vond dat een mooie uitspraak want de twee zaken hebben ook niet echt iets met elkaar te maken. En ik weet zeker dat mijn vader met een bedrukt hart biljartte. Net als ik nu toch van de tocht kan genieten ook al is het hart bedrukt.
Mijn vriend heet ook Ton en dan is een intentie uitspreken bij een Antonius kapel wel gepast. Ik wenste dat zijn overgang mooi mag zijn en dat past in de gesprekken die we daar over gehad hebben, de wangen werden er wel nat van.
Daarna zagen we deze bevreemdende bol door de mist heen opdoemen.
De lunch aten we in een bushokje. De poncho’s nog om vanwege de mistige wind.
Komt er een man aan die ons thee en koffie aanbood. Hoe mooi wil je het hebben?
Dat is het mooie van een bewolkte lucht: prachtige zachte kleuren.
Op de foto lijkt het niet bijzonder maar de boom met de puntvormige kroon is ongeveer twee keer zo hoog als de bomen eromheen. Zou een Metasequoia kunnen zijn.
Mooie muurschildering.
Dit soort wegen en omgeving doet ons sterk denken aan Japan. Zeker nu het overal kletsnat was en er op meerdere plekken water klaterde.
De weg daalde van het plateau af naar het rivierdal.
En ineens stonden we aan de oevers van de Rijn. Een hele mijlpaal.
Om half vijf waren we op de camping in Remagen. Dit is de plek.
En dit is dezelfde plek een kwartier later, gade geslagen door alle campingburen onder het mom “er gebeurt eindelijk weer eens wat”. Volgens mij was er een conference van Jan Blazer die over meekijkende campingburen ging.
De tweede nacht echt camperen en de tweede dag dat het regent. Zou het toeval zijn of wil het universum ons iets duidelijk maken?
We zaten een beetje te mopperen over dat hele armoedige campinggedoe.
Misschien moeten we het anders gaan spreken, zei Rick, het klinkt zo negatief terwijl hele volksstammen het leuk vinden. Laten we voortaan zeggen dat we “de charme van het kamperen nog aan het ontdekken zijn.”
Loop ik net naar de Nederlandse buren of bij hen de powerbank opgeladen kan worden, worden we meteen uitgenodigd voor de koffie.
Dank universum.
Met groeten Ton
3 opmerkingen:
Triest van jullie vriend .... mooie plek met toepasselijke naam voor de intentie
Haha dat tentje, geweldig. Blijf maar zeggen dat kamperen leuk is dan ga je ‘t vanzelf geloven :-)
Wat tragisch voor jullie vriend Ton en wat mooi wat hij jullie weer meegaf!
Remagen, 3 jaar geleden overnacht tijdens fietsvakantie naar Bregenz. In een pension geslapen van een bijzondere toen al 80 jarige dame. Type kenau. Maar wel enorm daar gelachen. Zo maak je onderweg altijd wel iets bijzonders mee. Ook mooie rondleiding gedaan in de brug van Remagen. Succes verder.
Een reactie posten