Waakzaamheid blijft geboden

Van Nijmegen Wijchen naar Nijmegen, 40 kilometer. 54082 Stappen.

Geslapen als een blok. Niet alleen omdat 40 km wandelen je goed doet slapen maar ook omdat we wat slaapzak en kussen aanpassingen hadden gedaan.

Zo zorgde ik ervoor dat mijn gloeiende benen door een opening in de rits naar buiten konden steken. En om de opblaasbare kussentjes hadden we onze fleece truien gedaan. Daardoor schuiven die krengen niet steeds onder het hoofd vandaan.

Om 4.30 uur op. We hadden een vroege start en dan mag je om 4.45 starten maar we kwamen pas om 5.18 bij de start aan, dan is er geen wachtrij meer van wandelaars en konden we, na gescanned te zijn, direct doorlopen. Bijkomend voordeel is dat het tussen twee vertrekkende groepen een kwartiertje minder druk is.

Ik kon in ieder geval al dankbaar zijn dat bij het opstaan mijn scheenbeen nauwelijks pijn meer deed. Ik ben gevoelig voor Shinsplint en bij de eerste tekenen begin ik hem te knijpen want tijdens een van onze Santiago tochten heb ik er weken last van gehad. Vandaag heb ik er (eigenlijk heeft Rick er goed op gelet omdat ik het steeds vergeet) dan ook goed op gelet om kleine stapjes te nemen. Ook namen we vaker pauze, zes in plaats van vier, en liepen we langzamer. Het lijkt te werken maar waakzaamheid blijft geboden deze dagen.

Op dag twee vind ik dit een van de leukste stukjes van de route.

En de paardjes grazen onverstoorbaar door.

De tweede stop was bij Soep van Oma. De soep is er echt lekker en de dame met de rode muts kletst voortdurend mensen naar haar tent. En ook dat doet ze goed en humoristisch. Pas als je langs de route zit besef je pas hoeveel mensen er meelopen.

We waren niet mazzel met het aantal orkesten dat speelde terwijl langswandelden. De meesten hadden pauze of stopten net met spelen als ze binnen onze gehoorsafstand kwamen. En van dit soort orkesten geniet ik het meest. 

Midden in de dorpskern van Wijchen komen alle wandelafstanden samen en ontstaat er een flinke vertraging vanwege het invoegen. Als haringen in een ton schuifelden we door het centrum. Het paste in ieder geval goed in mijn langzaamaan wandeltempo.

Het tweede orkest dat we hoorden was dit dweilorkest. Altijd leuk.

Bovenop de sluis bij Weurt komt het einddoel in zicht.

We liepen langs het bushokje waar we afgelopen vrijdag schuilden tegen de onweer en regen. Wat een verschil met vandaag. De foto die ik er van maakte is te slecht voor publicatie. 

Na wat cirkelen door het industrieterrein kwamen we in het Waterkwartier. Het is een gezellige drukte in deze volkswijk.

De mannen zien het allemaal aan.

Ook vandaag weer toevallige en bijzondere ontmoetingen. Zo zagen we een dame uit Wormerveer die we nu voor de derde keer op rij spraken bij de ijsboer in de stad. Ook zag ik teamgenoten van de vrouw voor wie we tijdens de inschrijving een intentie uitspraken. En tijdens het controleren van de wandelknipkaart herkende de dame ons nog van de inschrijving.

Tijdens het wandelen pik je vaak flarden van gesprekken op.

...........had ik nooit blaren maar de laatste jaren heb ik er steeds last van.

Maar ik kreeg ook pas blaren toen ik ben gaan lopen.

Alsof je blaren aan je voeten krijgt als je niet loopt, dacht ik.

Met groeten Ton