Veel aandacht nodig

Van Schagerbrug naar Heiloo, 28 kilometer. 37445 Stappen.

Tijdens de wandeling in Japan spraken we intenties of vragen uit van vrienden en kennissen. Het uitspreken van die persoonlijke intenties gaf een duidelijke meerwaarde aan onze tocht. Ook tijdens deze reis wil ik iedereen de gelegenheid geven om door ons zo’n intentie uit te laten spreken. Dat zullen we niet persé in een kerk doen maar dat zou op elke plek kunnen zijn waar dat voor ons toepasselijk lijkt. Kan bij een mooie boom zijn of een wegkruis, of een indrukwekkend stuk natuur, na een mooie ontmoeting of bijzondere gebeurtenis. Hiervoor  kan je een reactie onder het blog zetten. Die reactie zal ik niet publiceren. In de dagen erna zal ik dan in het blog vermelden welke intentie we hebben uitgesproken zonder een naam te noemen.

Ik ben sowieso blij met de reacties die gegeven worden maar omdat ik niet teveel met de wereld bezig wil zijn, we lezen ook geen krant en kijken geen tv, zal ik de reacties vanaf nu niet meer beantwoorden. Weet wel dat ik ze zeer waardeer en regelmatig teruglees.

Wanneer begint zo’n pelgrimstocht nou eigenlijk? Tijdens de voorbereidingen? Bij de eerste stappen die gezet worden of als je na een week routine krijgt in het wandelen en in en uitpakken van de rugzak. Of pas als je je realiseert dat je de dagelijkse beslommeringen achter je hebt gelaten of als je je bewust word dat je loopt te neuriën terwijl het miezert? 

Gisteren liepen we in ieder geval niet als pelgrims. Het terrein was meer dan bekend, we waren niet in onze sas met het weer en de banden van de rugzak trokken aan de schouders. De fysieke pelgrimstocht is begonnen en al wandelend, steeds langer en verder van huis zullen de ervaringen die we op doen en de ontmoetingen die we hebben, leiden tot inzichten die ons pelgrims laat worden.

Geslapen als marmotten want dat is een prettige bijkomstigheid van wandelen. Gloeiende voeten is dan weer minder fijn. 

We werden vanmorgen verwend met een heerlijke kom havermout met hartjes vanwege onze trouwdag.

Daar kunnen we wel even op teren. Daarnaast kregen we nog een ferm lunchpakket mee.

Maar toen kwam buurvrouw Ineke nog met een twee pakjes gemberkoekjes en twee pakjes gembercacke, een reis Boeddha en een boekje van Bertus Aafjes.

Kijk hoeveel aardigs kan een mens aan per dag? 

In Japan is het de gewoonte om pelgrims kleine dingen aan te bieden zoals een blikje frisdrank, een pakje koekjes, een paar mandarijnen maar soms ook wat geld. Je mag die o-settai niet weigeren maar je mag ze later wel weg geven.

Pas tegen tien uur vanmorgen gingen we op pad. Alles mee? Ja, alles mee.

Na een half uurtje: ping deed WhatsApp, PET.

Heb jij je pet laten liggen?

Dat zou heel goed kunnen. Dus kwam de sopraan die nog nabrengen. 

Oei, we hebben wel veel aandacht en hulp nodig.

We zouden zelf ook wel wat attenter kunnen zijn, zei Rick.

Zullen we bij Sint Maarten even langs Petra lopen?

Oei, dat is een kilometer om en toch deden we dat om gewoon even een groet te brengen.

Het werd gewaardeerd.

Grrroaaaaarrrr, het hoesje van mijn fototoestel is weg, foeterde ik.

Sinds wanneer, vroeg Rick.

Ja weet ik dat. Als ik dat zou weten kon ik hem gewoon ff ophalen.

Maar ergens in gedachten wist ik het. Heb ik iets geregistreerd. Hoe wonderlijk werkt toch mijn brein. Het bemerkt iets en doet er vervolgens niets mee.

Vlak na die laatse zijweg voordat we naar Sint Maarten gingen, dacht ik iets zwarts te zien vallen maar trok de conclusie dat het de banden van mijn rugzak waren. Blijkbaar niet dus.

Ik rende terug en na tweehonderd meter zag ik het hoesje al op een paaltje liggen.

Kijk met dit soort voorbeelden is het meteen weer duidelijk: de mens is goed, want ik heb dat hoesje echt niet bovenop een paaltje verloren.

Inmiddels zit er dan een gat in de wolken en zie je ook meteen weer hoe mooi het Hollandsche landschap is.

Een paar wielen in de dijk, koetjes in de wei en de duinen op de achtergrond.

En nadenken over het parcours hoeft ook al niet.

In Krabbendam zagen we drie dames die langs de weg aan een houten tafel een broodje zaten te eten.

Zullen we het laatste pak koekjes aan die dames geven?

He? Mijn lekkere koekjes, balkte ik meteen uit. Nee als het op snoepen aankomt word ik hebberig.

Het is heel goed  om iets weg te geven wat een beetje pijn doet.

Dus gaven we de dames de koekjes. Meteen hebben we dan een leuk gesprek. Toen we wegliepen hoorde Rick ( mijn gehoor is daar inmiddels wat te slecht voor) nog een van de dames zeggen: wat was dat leuk van die mannen.

Dus ook voor Ineke: dank voor de koekjes.

Na 25 kilometer komt het niet zozeer aan op het lijf maar meer op de geest. Afleiding is geboden en dan wordt er werd beslist wat gemijmerd.

Het lijkt wel of we langs de Rijn lopen, kreeg ik vanuit het niets te horen.

Ach en met wat verbeelding......... het is water en er zitten bochten in en het heet het Nood-Hollands kanaal.

En die ligt tegen de Westfriese omringdijk aan.

Ik had deze bankjes al eens eerder zien staan, steeds met een andere tekst.

Dit gedicht zag ik op de muur van de Jumbo in Alkmaar.

Mooie afsluiter.

Nu zitten we in Heiloo bij buurvrouw. Hebben we heerlijk gegeten, draait de was, doet buuf de afwas terwijl Rick op bank hangt en ik een blog schrijf. Nee, jullie mogen niet helpen want als ik bij jullie ben moet ik eerste paar dagen ook uitrusten.

Heerlijk, dat pelgrimsleven.

Met groeten Ton