Het brein ontkalkt

Van Rhenen naar Nijmegen, 32 kilometer. 35327 Stappen.

We waren gewaarschuwd, de kermis stopt om 24.00 uur en is nogal lawaaiig.

Het klopte maar de eerste anderhalf uur sliepen we er gewoon doorheen en daarna werd het wat moeizamer. Zo rond één uur keerde de rust terug en sliepen we heerlijk verder op onze oranje slaapmatjes.

Vanmorgen om zeven uur kwam Sander de deur achter ons op slot doen. We kregen nog een stichtelijke levensles (Spreuken 23:23) mee voor op ons pelgrimspad.

Tijdens een van onze pelgrimstochten in Spanje regende het de hele nacht keihard. De volgende morgen spoelde het nog van de regen en we hadden ons helemaal in plastic en poncho’s verpakt. Op het moment dat we de deur opendeden stopte het abrupt. Wel gutste het water door de straten en kletterde het uit de bomen. 

Vanmorgen the other way around: we openden de deur en het begon te regenen.

Het was voorspeld dus hadden we de regenjassen boven in de rugzakken.

Ik vond dit een nogal wonderlijke wolkenpartij.

Maar mazzel als altijd met het weer duurde de bui niet lang en lieten we Rhenen via het Cunerapad snel achter ons op weg naar het veer van Opheusden.

Wat zou ik hier graag over een paar weken eens een paar uurtjes bramen willen plukken.

Ik ben het er mee eens.

De lucht werd steeds lichter en het was een beetje sloom wandelweer. Na de bossen van de afgelopen dagen was Rick helemaal in zijn favoriete landschap: open en een beetje op hoogte voor een extra windje. Ik genoot daar bovenop van de bloeiende berm: en dat zonder dat er enig design aan te pas is gekomen.

 

Wel werden de luchten dreigender.

Nijmegen is hier al minstens een uur te zien.

In dit poeltje vond ik de lijnen in de drab bijzonder.

En dan het pontje van Slijk-Ewijk naar Beuningen 

Nee, het is niet druk vandaag. Er is regen voorspeld hé en dan blijven de mensen thuis. De vrijwilligers van de pont zaten net hun broodje te eten vroegen of ze wat later mochten vertrekken. 

Natuurlijk en dat werd twintig minuten want ach, als het gezellig is klets je gewoon nog een tijdje door.

Maar uiteindelijk moesten we toch over want de lucht werd wel erg donker en er lagen nog tien kilometers voor ons.

Al snel moesten de poncho’s aan en rommelde het in de verte.

Jeetje, riep Rick vlak voor Weurt uit: mijn pet is gevallen. Waarschijnlijk toen ik de broodjes uit je rugzak heb gepakt.

Gelukkig wisten we nog ongeveer waar dat was en rende ik snel terug om de pet te halen. Rick bleef bij de rugzakken staan. Terwijl ik terug rende ging het harder regenen en onweren. Toen ik weer bij Rick kwam onweerde het inmiddels behoorlijk en hij vond het gevaarlijk worden. We overlegden wat te doen toen er een auto stopte.

Gaat het goed met u? 

Uh ja.

Ik hou de dijk altijd in de gaten, zeker bij slecht weer en zag iemand staan met een oranje regenjas en iemand die op de grond leek te zitten. Dus reed ik hier naar toe. 

Nee er zat gelukkig niemand op de grond. Het was de rugzak van Ton waar ik de regenjas overheen had gelegd.

Maar met dit weer moet u niet op de dijk blijven hoor, zei de man. Stap in de auto dan breng ik jullie in Weurt dan kun je vandaar via de lage weg verder naar Nijmegen. 

Ja maar we zijn pe.....

Ik vind het anders behoorlijk gevaarlijk hoor, zei Rick.

Dus hebben we vijfhonderd meter gesmokkeld.

Nou die compenseren we met de Nijmeegse wel voldoende.

Net voordat we het dorp uitliepen braken de hemelsuizen open en konden we een bushokje inschieten.

Inmiddels zitten we in Nijmegen bij Agnes. Rick ontmoette haar op Schiphol toen we in April naar Spanje vertrokken. Hij vertelde haar van de Nijmeegse en onze pelgrimsreis naar Rome en ze bood ons een slaapplaats aan.

We zijn gedoucht, de was is gedaan, er wordt eten geserveerd en we hebben een heerlijke slaapkamer, eigenlijk beschikken we over een appartement want er is ook een keuken en een zitkamer.

Wat kan een mens nog meer wensen?

Met groeten Ton