En dan?

Zaterdag 12 november

Heerlijk geslapen in ons lekkere hotel.

Om zeven uur op pad. Heerlijk om met een lichte rugzak te lopen. Het was nog wel heel mistig maar niet van dat depressieve grijs maar dat lichte grijs waar je de zon al een beetje doorheen ziet.

We hadden zo'n twaalf kilometer te gaan voordat we bij de tempel zouden zijn en een klim tot 650 meter. Is te doen ook al zijn we beslist geen klimfanaten. Het eerste stuk ging via een geasfalteerde weg rustig omhoog. We genoten van de rust, de bergen, het groen en aan alles wat er vloog en fladderde.

De route was duidelijk aangegeven. Toen de weg ophield werd het een trail. Ook duidelijk aangegeven tot we opeens midden in het bos stonden. Een pijl naar links maar geen pad meer te zien. Terug lopen dan maar en kijken of we iets over het hoofd hadden gezien maar nee. Een pijl naar links en verder niets. Dan maar klunen over een soort weide waar het onkruid anderhalve meter hoog stond. We zagen vervolgens een vervallen schuur boven ons en klauterden daar heen. Daar zaten warempel twee oudjes zaden te doppen. 

Ja, we moesten dan maar naar beneden lopen en dan op de weg zien te komen. Dat lukte maar dan? Geen aanwijzing of niets. 

Een dame was aan het mandarijnen plukken, waarvan we er ieder twee kregen, die stuurde ons via de weg omhoog en dan zouden er weer aanwijzingen zijn. Dat klopte maar toen stonden we opeens op een erf. Honden begonnen te blaffen en een man met nog één hoektand kwam naar buiten en nam ons mee naar waar het pad weer begon.

Inmiddels waren we al drie uur onderweg en dachten dat we er wel eens zouden moeten zijn. Maar nee, het pad bleef maar stijgen. We begonnen te twijfelen of we wel naar de goede tempel zouden lopen. Gelukkig kwam een half uur later ons een pelgrim tegemoet en die zei dat het nog maar een klein stukje was. Ach en klein is ook maar een relatief begrip want op de hele route is twee kilometer natuurlijk maar een klein stukkie. Kwart over elf liepen we het tempelcomplex op.

Ik mopper ongeveer als Gordon. Als Rick zegt dat we nog maar een heuveltje over moeten roep ik meteen: ja, Mount Everest zeker.

En toen we de de ongeveer honderd traptreden naar de tempel opklommen kon ik niet nalaten te zeggen dat "We minstens op 1050 meter zitten en dat ik twijfel of die David Moreton (de schrijver van het routeboekje) zelf ooit ook maar een meter van de tocht heeft gelopen.

Wat mijn gemopper wel vermindert is als ik een mantra ga opzeggen. Dus als ik irritatie voelde opkomen zei ik bij elke stap: Na mu dai shi Hen jo kon go. En dan ben ik ineens weer acht stappen verder zonder in gemeut te schieten. 

We werden bij het ninnegaan van het tempelcomplex wel heel hartelijk begroet door een grote groep buspelgrims.

We liepen al eerste even naar de monnik die ons verwelkomde en de kaart liet zien waar de paden opstonden en....... de hoogte waarop de tempel stond: 812 meter. Geen wonder dat er maar geen eind aan leek te komen en ik er met mijn 1050 meter eigenlijk niet eens zo heel ver naast zat.

Maar wat was de beloning zoet. De tempel Chussekiji ligt op het topje van, hoe kan het anders, de berg Chussekiji. Het uitzicht is adembenemend. Je kon bijna het hele eiland zien en in de verte ook nog de zee. Die trouwens nergens echt ver weg is. Een andere pelgrim attendeerde ons erop dat je het buureiland Kyushu kon zien.

Een ander aspect van de beloning is dat onze conditie inmiddels zo goed is dat deze klim ons niet heeft uitgeput.

We keken dus  eerst wat rond en aten een zak chIps op voordat we de rituelen deden.

Dan weer terug. Ook dan missen we weer duidelijke aanwijzingen en besluiten op een kruising dan maar om de geasfalteerde weg terug te nemen. Heerlijk gelopen door een tunnel van zacht groen en gespikkeld zonlicht. We zagen slechts een auto en twee motoren. Binnen drie uur waren we terug in het hotel waar we onze bagage ophaalden om naar de volgende tempel te gaan.

Dat ging zeer voorspoedig en we kunnen in de tempel slapen. 

Nadat we ons onderkomen hebben ingericht gaan we eten en daarna naar de Onsen om ff lekker te badderen.

En nog een foto van het kasteel.

Een vriend en vriendin hebben een tempel gesponsord en daar mogen we voor onszelf uitspreken wat er opdat moment voor ons is.

Voor mij was dat dankbaarheid dat ik fysiek in staat ben dit te doen. Maar ook de pieken en dalen die deze tocht letterlijk en figuurlijk in zich heeft.

Voor Rick: vertrouwen, dankbaarheid en uitzicht. Dat laatste niet alleen als uitzicht op nieuwe dingen maar ook letterlijk. Het uitzicht was hier geweldig. 

Met groeten Ton