Een rustdag, ja, ja.

Woensdag 2 november

Als je van kamperen houdt was onze plek geweldig. Beetje tussen de bomen, vlak stukje grond, gratis, geen ongedierte en schoon sanitair. Het was windstil, met een prachtig heldere hemel vol sterren, het ruisen van de oceaan op de achtergrond en de lucht bezwangerd van de geur van Eleagnus. Wat wil je nog meer op 1 november? 

Warmte. Want wat had ik het koud. Fleecedekentje is echt niet voldoende. Kijken wat we daar nog aan kunnen doen. 

Vandaag houden we een rustdag. Ahum, we wandelen maar 15 kilometer. Dus waren we pas om zes uur uit de slaapzakken en aten ons ontbijtje op het strand. En ik maar steeds roepen dat je geen hond op het strand zie.

Staat er een man te golven, zijn er minstens 10 surfdudes in het water, zie ik een stuk of wat vissers en lopen er een stuk of tien joggers en wandelaars.

Dan op pad voor een coin-laundry en die is weer naast de Lawson supermarkt. Terwijl de was draait gaan wij voor wat lekkers naar de supermarkt voor koffie en thee. 

Wat we missen in Japan zijn de bankjes of terrasjes waar je ff lekker kan zitten. Ook bij de Lawson waar we regelmatig wat halen zou een bankje meer dan welkom zijn want nu zitten we altijd armoedig op de grond of op de varkensruggetjes van de parkeerplaatsen.

Vanmorgen waren we mazzel: bij onze Lawson stond een bankje. Weliswaar naar goed Japans gebruik in de diepe schaduw en terwijl ik nog stond te wachten op onze bestelling zag ik Rick bezig om de bank in het zonlicht te zetten. En al versta je er geen snars van, de strekking was duidelijk. De twee personeelsleden keken verschrikt naar buiten en aan spraken hun ongeloof uit. Wat doet die nou?

In mijn eenvoudigste engels probeerde ik uit te leggen dat Nederlanders altijd in de zon willen zitten en wees daarbij op mijn bruine armen.

Gekke Gai jin, zullen ze wel gedacht hebben.

In de Coin laundry zagen we niet alleen gewone wassers en drogers maar ook deze machine voor het wassen en drogen van sneakers. Gelukkig hoefden wij deze niet te gebruiken. Het weer is geweldig.

Rustdag. Am me re... We willen niet langs de weg en nemen een stukje alternatieve route. Missen we weer een aanwijzing en lopen verkeerd. Dat betekent dat we een soort rondje maken van 5 km en we uiteindelijk twee km na het punt van het verlaten van de weg weer op diezelfde weg staan. 

We liepen trouwens een prachtig paadje door het bos toen we doorkregen dat we op de verkeerde weg zaten. Maar waar zit je dan? Ja in een uitgestorven bos. Horen we ineens stemmen en komen er twee Japanners aanlopen die ons konden vertellen waar we zaten.

Gemopperd hebben we nauwelijks, er was wel frustratie van opnieuw fout lopen. Zeker ook omdat we een rustdag wilden. Kobo Daishi had waarschijnlijk andere plannen.

Bij een supermarkt waar we wat drinken kochten stonden twee stoeltjes buiten. Natuurlijk hebben we daar gebruik van gemaakt.

Twee weken geleden zagen we we de laagste berg van Shikoku over het hoofd. Ongeveer 6 meter hoog. Die was natuurlijk ook makkelijk te missen tussen alle bergen die we hier zien.

Om de langste rivier van het eiland konden we daarentegen moeilijk heen. De Shimanto, 196 km en zonder dammen.

Bij de brug over de rivier was de laatste supermarkt om wat voor het avondeten te kopen. En wat stond daar? Een bankje. Het is zodoende de dag van de bankjes geworden. Op het bankje zat al een Henro-san. Een jonge knul van Sikoku die voor de tweede keer de route liep. Nu tegen de klok in waarvan wordt gezegd dat die extra moeilijk is en zodoende voor twee pelgrimages telt.

De knul sprak ook nog Engels omdat zijn vader docent engels was. Leuk om zo even te praten. Hij liep vanuit religieuze overwegingen en vond de wonderen die hij op de tocht had ervaren een teken van God.

Mijn gedachten van de afgelopen dagen gaan hierover: hang een schelp aan je rugzak of trek een wit jasje aan en mensen gaan aardig tegen je doen. Jijzelf doet op je beurt ook weer aardig, voorkomend en hulpvaardig tegen anderen. Wat mij betreft zijn die wonderen niet van god maar is het het goede, binnenste van de mens.

Zou het nou niet mooi zijn als we dit altijd zouden doen? Zou het niet mooi zijn als ik dit altijd zou doen? Verbeter de wereld en begin bij jezelf tenslotte. En als het zo gemakkelijk kan door een wit jasje aan te trekken of een schelp om te hangen waarom dit dan niet doen?

Als je bij tijdens de cursussen van Landmark een inzicht kreeg over je doen en laten werd er aangeraden om daarvan een display te maken. Bijvoorbeeld een mooie kaart die een relatie had met je inzicht om dat inzicht helder voor je geest te houden want anders is dat inzicht soms met twee dagen vergeten zodat je er niets meer mee doet. De mens is wat gemakzuchtig tenslotte.

Zo zit ik te bedenken wat ik na deze tocht voor display zal maken om deze gedachte helder in mijn geest te laten blijven. 

Volgens Rick klink ik wel een beetje als dominee Gremdaad maar dat wat mij betreft want daar zijn dit soort tochten voor.

Ons onderkomen voor vannacht.

Met groeten Ton