Hoe is het mogelijk. Ze zat prinsheerlijk aan tafel in de koffiekamer, puzzel voor haar neus, een beetje te keuvelen. Alert en volkomen op haar gemak, alsof ze haar hele leven hier al heeft gezeten.
Ze was zichtbaar blij me te zien maar ik was de eerste die haar bezocht sinds ze donderdag werd opgenomen.
We zijn opgelucht dat de overgang zo geruisloos is gegaan. We zagen er allemaal nogal tegenop omdat ze recent nog aangaf niet zonder protest naar een verpleeghuis te gaan. En haar hele leven zit ze liever thuis dan dat ze weggaat. Dit weleens tot irritatie van mijn vader. De laatste jaren wilde ze haar verjaardag niet meer vieren en kwam ze ook niet meer op die van ons. Mijn broer haalde haar dan op maar als hij haar dan vroeg mee te gaan zei ze" Ik blijf maar eens aan avondje thuis, ben de hele week al weg geweest."
Toen ik bij haar aan tafel zat, kwam er een kennis op visite en tegen hem zei ze dat ze op een goed plekkie zat en goed werd verzorgd.
Nou wat wil je nog meer.
Met groeten Ton
1 opmerking:
Een mens lijdt het meest door het lijden dat hij vreest....
Je kent het spreekwoord vast wel.
Wat fijn dat je moeder buiten verwachting zo goed reageert op haar "verhüizing" . ook heel fijn voor jullie als kinderen.
grote groet,
Ria van Eck.
Een reactie posten