Prettiger

Soms gooi ik wat gedachten op een hoop wat er voor zorgt dat ik net weer iets anders naar de zaken kan kijken.

Twee weken geleden werden we nogal uitgescholden. “Vieze homo's krijg kanker. Jullie moeten dood.” 

Voorwaar geen uitspraken om echt blij van te worden of groot vertrouwen te krijgen in de komende generaties want de degenen die scholden waren zo rond de tien jaar oud.

Ach denk ik dan: en Johan Derksen maar roepen dat die homo’s niet zo kinderachtig moeten zijn en ‘gewoon’ uit de kast moeten komen. Als Johan daar nou eens een positieve bijdrage aan zou doen, zou ik zijn uitspraak meer dan waarderen. Met een paar lekkere homoseksuele voetballers die uit de kast zijn gekomen word ik wellicht nog een fervent voetballiefhebber.

Ook al kan ik de laatse jaren redelijk omgaan met de gelukkig niet al te vaak voorkomende beledigingen werken ze toch door en voel me altijd persoonlijk aangevallen. Sindsdien zijn we dan ook wat meer op onze hoede, lopen wat wijder uit elkaar en neem ik ineens mijn telefoon mee als ik ‘s avonds naar het hospice fiets en betrap ik me er op dat ik er rekenig mee houd wat ik aantrek.

Wat is dat toch dat er zo moeilijk wordt gedaan over homoseksualiteit denk ik dan. Maar ook komt er een oude vraag naar boven: waarom ben uitgerekend ik nou homo? Eigenlijk vind ik mezelf dan best wel zielig en vind ik het oneerlijk dat ‘we’ als minderheid nog steeds niet worden geaccepteerd.

Gisteravond nadat ik het journaal had gezien waarin aandacht werd besteed aan de stille tocht in Rotterdam tegen het geweld tegen vrouwen, zat ik daar nog even op te broeden.

Je kan jezelf wel heel zielig voelen maar vrouwen, toch echt geen minderheid te noemen, worden ook nog steeds gediscrimineerd, vermoord, lastig gevallen, verkracht geïntimideerd, uitgefloten, nageroepen, lager betaald etc. etc. 

En eigenlijk direct verschuift er iets van binnen. 

Discriminatie is nooit persoonlijk. Discriminatie is juist onpersoonlijk en iedereen op de wereld is er gevoelig voor. Voor zowel het gediscrimineerd worden als ook het discrimineren. Want voor elke groep geldt, zij kan zowel discrimineren als gediscrimineerd worden. 

Hetzelfde geldt voor mezelf: míjn gedachten en oordelen zijn ook niet altijd koosjer.

Anyway. En ook al verandert het aan de wereld helemaal niets, nu ik er anders tegen aankijk voel ik me een stuk prettiger.

Met groeten Ton