Zoals we dat een beetje gewend beginnen te raken, vullen de laatste weken in Nederland zich in rap tempo op.
Afgelopen dinsdag hadden we het nabespreek en vooruitbespreek etentje van Zinco. Was niet alleen heel gezellig en lekker maar ook leerzaam.
Belangrijk is toch steeds om te kijken naar hoe je als mens in elkaar steekt. Wat zeg je nu steeds tegen jezelf? Voor mezelf heb ik dat wel min of meer helder. Mijn interne monoloog gaat van: kan je dat wel, wie denk je wel dat je bent, pas maar op dat je niet op je gezicht valt. En nu ik dat helder heb kan ik die gedachten ook, soms, stoppen waardoor er ineens een totaal ander resultaat mogelijk is.
Al nabesprekend kwamen er van de anderen ook een paar van deze ‘drijfveren’ naar boven.
Donderdag het midwinterfeest van de Hospice in Fort Westoever. Zet mij samen met 100 mensen in een tent met een hapje en een drankje en ik ben helemaal in mijn element. Weg zijn mijn 60 jaren. Ik was weer de jonge hond die ik was toen ik voor het eerst in mijn leven naar de kermis in Egmond-Binnen mocht. Met zoveel mogelijk mensen kletsen. Wel met het verschil dat ik nu wat meer diepte in het gesprek kan brengen. Dat ik als plakker ongeveer als laatste naar huis ging is beslist niet veranderd.
Vrijdag uit eten bij Nogal Wiedes in Huisduinen. Met een paar vrienden en mijn zus vieren we kroonjaren met een etentje en omdat ik 60 werd in oktober was het mijn beurt om gefêteerd te worden. Kan niet anders zeggen dat we heerlijk hebben gegeten en dat het zeer genoegelijk was. Jammer dat er volgend jaar niemand een kroonjaar heeft lossen we dat op door het 40 jarig huwelijksfeest van de vrienden te vieren.
Klassiekertje. We kregen een kerstkaart zonder afzender.
Met groeten Ton
Geen opmerkingen:
Een reactie posten