Promotie

Wat hadden we gisteren een leuke dag.

Al doende leert men.

Niet verder vertellen maar de kop van Noord-Holland is prachtig.

Afgelopen zondag was er een Japanse dag in de Hortus van De Helder. De wat? De Hortus van Den Helder.

Dat was een mooie aanleiding voor de groep van Pelgrims van de 88 Tempelroute om bij elkaar te komen, herinneringen op te halen en nieuwe pelgrims van informatie te voorzien.

Nu wist ik niet eens van het bestaan van een hortus in Den Helder af, laat staan dat er een Japanse tuin was.

En wat voor een.

Helemaal blij werd ik ervan en zelfs Rick was helemaaal onder de indruk. ‘Dat we dat hier allemaal hebben.’

Prachtige rotsen, smaakvolle stroomversnellingen in de rivier,



schitterende irissen,



indrukwekkende waterval,

en een grote vijver met Koikarpers. De man in de zwarte kimono vertelde folkloristische verhalen.

We vermaakten ons met de leukste anekdotes van onze pelgrimsreizen, aten heerlijke Japanse hapjes, kochten snuisterijen, keken bij de stalletjes met info over bonsaibomen, kaligrafie, ikebana, origami en wat al niet meer.

Uiteraard keek ik nog even snel in de cactuskas, de vlinderkas en de tropische kas. Hoe blij kan je als mens worden?

Met recht: een geheim in de binnenstad.

Toen ik een gesprekje aanknoopte met vrijwilligsters van het Rode Kruis en vertelde hoe tevreden we zijn met het wonen in Den Helder in het algemeen en de ontdekking van de Hortus in het bijzonder kreeg ik wel een zure reactie. 

Nou, ik kom nooit in de stad. Daar is toch geen klap aan. Je kan d’r niet eens knap winkelen. Alle winkels zijn dicht.

Daar heeft u misschien wel gelijk in, zei ik, maar ik kan er schoenen kopen, een broek en een shirt. Wat wil je nog meer?

Ja, dat is nou weer echte mannepraat.

We sloten de dag af met een diner in hotel Wienerhof maar toen was de zon al bijna onder.

Daarom was het vanmorgen toch wel even slikken om half zeven.

Hup d’r uit. Er stond een wandeling van 42 km op de rol. 

Om acht uur stapten we op station Schagen de trein uit en liepen naar de Westfriese omringdijk. En dan sta je ook wel meteen in Nederland. Koeien in de wei een molen en een stolpboerderij. O ja en een berg ganzen en wat hazen.

Je ziet ze te weinig: scharrelvarkens. Mooie ruime stallen en een groot veld met zand en modderpoelen. 

Verder over de dijk. We zagen verschillende wielen. (Zie voor uitleg in de tekst: Keinse)

Passeerden het kapelletje van Keinse.

Keinse

Keinse is een plaats met een bijzondere geschiedenis. Het Keinsmerwiel getuigt nog van een grote dijkdoorbraak uit 1248. Het gevaar van overstroming lag hier altijd op de loer. Langs het tracé van de Omringdijk tussen Krabbendam en Keins zijn veel grote wielen te vinden. De Zijpe was immers een zeearm van de Noordzee. Meer dan elders liep de dijk hier groot gevaar. Bij een dijkdoorbraak ontstond een groot stroomgat dat naderhand wiel werd genoemd. Door zijn diepte kon het niet worden gedempt. Meestal werd de dijk hersteld door hem om de buitenkant van het wiel te leggen, soms aan de binnenkant. 

Maar Keins raakte pas echt bekend door een bijzondere gebeurtenis. Het verhaal gaat dat dijkwachten tijdens een storm het gehuil van een kind hoorden. Het kind bleek vastgebonden aan een houten Mariabeeld dat was aangespoeld. Men vermoedde dat het beeld van oorsprong het boegbeeld was van een Portugees schip dat in de nabijheid was gestrand. Het beeld werd schoon gemaakt in een reeds bestaande put. Nadien bleek het water van de put een genezende kracht te bezitten. 

In 1519 werd een kapel opgericht waar het beeld kwam te staan. Keins werd een bedevaartsoord. In 1586 werd de kapel door protestanten verwoest. Het beeld was echter al in veiligheid gebracht. In 1930 werd in een sloot een Mariabeeld gevonden. Dit beeld zou het verloren gegane beeld uit Keinse kunnen zijn. Onderzoek wees uit dat het in ieder geval om een 15de-eeuws beeld ging. Het beeld werd geschonken aan het Westfries Museum te Hoorn. Het wordt daar nog steeds druk bezocht door aanbidders van Maria. 

Na de verwoesting van de kapel bleef Keinse een bescheiden bedevaartsoord. De put met geneeskrachtig water was blijven bestaan. Pas in 1956 verrees een nieuwe kapel op de plek van de oude.   Bron:Henk uit Harlingen

En ineens was ik even in Spanje. Terwijl ik een foto maakte van het kapelletje begon de ezel te balken en altijd moet ik dan lachen. Heerlijk dat rauwe ongecontroleerde gerasp van roestige dorpspompen. 

Na twee uur wandelen kwamen we door Kolhorn waar we een dame inhaalden die ook aan het trainen was voor Nijmegen. We kletsen gezellig een kilometer of vier. Daarna liepen wij naar Winkel. Daar woont een vriendin die ons met koffie met appeltaart verraste en we een uur pauze namen.

Maar wat zijn die witte strepen dan?

Het was wederom heerlijk zomers weer maar wat waren we blij met de schaduw van de bomen en de stevige bries.



Ik vond het heerlijk om weer eens een nieuwe wandeling te maken want na een keer of drie dezelfde route te hebben gelopen ben ik er wel een beetje op uitgekeken. Dat is dan ook weer een van de voordelen om op een nieuwe plek te gaan wonen: er is een keur aan onbetreden paden. Door ons onbetreden dan he. Soms heel menselijk recht en vaak ook natuurlijk kronkelig en elk met zijn eigen charme.

En hoe mooi is Noord Holland? En nog.... zo heerlijk rustig, zong Wim Sonneveld.

De jolige rode schoenen van Rick.



Pas om een uur of drie aten we onze kadetjes met beenhamsalade. Dat kant en klare spul is bremzout maar met deze temperaturen kan je wel wat extra zout hebben.

Na 38 kilometer waren we bij de sopraan van Zinco voor welverdiende rust en limonade. Water kreeg ik er niet meer in waar natuurlijk bij thuiskomst duidelijk werd dat ik toch weer mild was gedehydreerd.

Vervolgens nog een uurtje naar het station van Schagen. 

Het kaartje geeft ruwweg de gelopen route weer. Mijn dikke vingers stonden niet toe om de route nauwkeuriger aan te geven.

42 Kilometer in de benen geen noemenswaardige vermoeidheid en geen blaren. Daarom roep ik: volgens mij zijn we klaar met de voorbereidingen. 

Wellicht beter is om er toch nog maar een wandeldaggie tegen aan te gooien.

Zo’n dag is tenslotte geen straf .

Met groeten Ton