Lekker violen

Het was weer tijd voor lekkere taart in Acebuchal. Na een week of vier. Voor Rick dan. Voor mij eigenlijk maar krap twee. Het smaakte er niet minder door.

Het is nu heerlijk om te wandelen. Niet te warm en met allerlei bloeiend spul dat opkomt na de eerste regens.

Violen. Nou uh, violen. Viooltjes. Maar o zo prachtig zoals dat aan de rotsen geplakt lijkt.

Het verbaasd ons altijd hoe snel je een nieuwe structuur hebt eigengemaakt. We hebben er als mens volgens mij ontzettende behoefte aan. Niet steeds na te denken over hoe, wat en wanneer. Gewoon doen wat we gisteren ook deden. Zelfs tijdens een pelgrimstocht ontstaat er heel snel een nieuwe structuur. Ook al zijn de dagen totaal verschillend.

Structuur zie je ook in de natuur.

Laagjes in de rotsen.

En bovenstaande foto is aanslibsel aan de rost. Met de regen komen er stofdeeltjes mee die in ribbeltjes wordt afgezet.

Het lijkt nu echt dat de snippers die in de tuin liggen gaan verteren. Ik zag paddestoelen. 

Ik zocht op internet naar de vertering van organisch materiaal in een droog klimaat. Dat gaat niet echt heel snel. Het spul verdroogt meer dan dat het verteerd. Tja. 

Op sommige plaatsen in de schaduw, o.a. waar de paddenstoelen staan, zie ik dat de grond nog best vochtig is na de laatste regen. Daar verteert het materiaal redelijk. Ik zie zelfs schimmelsdraden.

Kom, dacht ik na het lezen van de berichten op het WWW: als ik nu met een pikhouweel de aarde onder de mulchlaag nou eens wat openbreek, dan mengen de lagen een beetje en gaat de vertering misschien wat sneller.

Tussen het werken met de pikhouweel even rusten. Kom, laat ik eens kijken of ik panorama foto's kan maken in landscape format. En ja na wat zoeken en klungelen is het gelukt. De Middelandse zee en de hoogste berg de Maroma in één foto.

En na een geslaagde dag en mooie ondergaande zon.

Met groeten Ton