Vandaag las ik op FB: enthousiasme is een bloem die in weinig tuintjes bloeit.
Mooi vind ik hem.
In het voorjaar als het lekker warm en vochtig weer was meldde hij regelmatig aan mijn zus: wat een groeizaam weer, elke keer als ik buiten kom zijn de bonen groter. Je ziet ze groeien.
Ja, dat weet ik nou onderhand wel, riep ze geirriteerd uit terwijl zij en ik aan de koffie zaten.
Enthousiasme is niet een bloem die in de tuin van zus bloeit. In ieder geval niet die voor een groententuin.
Eindeloos was ook mijn moeder bezig met bakjes zaailingen die naar binnen en buiten werden gebracht afhankelijk van kou, regen, wind etc.
Tja ik denk dat ik daar wel wat van mee gekregen heb.
Vanmorgen was het hondenweer. Hagel, onweer en regen dus sleepte ook ik de bonen enkele malen van buiten naar binnen. Je kan het er maar druk mee hebben.
Voor de rest heb ik wat liederen gezongen en later spullen uitgezocht die inmiddels al twee jaar in dozen zit. Je moet toch wat.
Voor de rest heb ik wat liederen gezongen en later spullen uitgezocht die inmiddels al twee jaar in dozen zit. Je moet toch wat.
Gelukkig knapte het zo rond een uur of drie op en kon ik de tuin in.
Eerst schoffelen. Daarbij kwam ik een, letterlijk, vergeten groente tegen. Ik schoffelde namelijk de koppen van de aardperen af.
Dus eerst oogsten. Mooie grote knollen.
Inmiddels is er geschoffeld en geharkt en staan de stokken klaar voor de klimbonen, die morgen echt uitgeplant gaan worden. Koud of niet.
Het middenstuk heb ik vrijgelaten voor pompoen en courgette. Die kunnen er pas na de ijsheiligen in.
Meer zal er niet in komen dit jaar. Nou ja, naast de frambozen, aardbeien, rabarber, aardperen en wat bessen struiken is het toch eigenlijk best een flink assortiment.
Voldoende om de gasten het idee te geven dat ze een heuse groententuin tot hun beschikking hebben. En ze mogen er uit oogsten, tenminste ik zeg dat ze dat mogen maar mijn ervaring is dat dat niet vaak gebeurt.
Met groeten Ton
