Geknipt

Al ruimend kwam ik de spulletjes van moeder tegen.

Jarenlang zijn we als kinderen door haar geknipt- eigenlijk meer geschoren. Niet zonder gemor trouwens.
Al heel jong klaagden we over de tondeuse.
Hij trekt, riepen we dan, zeker als ie wat ouder werd en de messen minder scherp.

Het was ook altijd een soort van campagne en werden er minstens drie kinderen in één sessie geknipt.
Vaak gebeurde het dat er iemand moest huilen en de tranen die dan op het, door mijn moeder gemaakte, paarse capeje vielen waren duidelijk zichtbaar. Soms zelfs nog als vlekje tijdens de volgende knipbeurt.

We zijn één keer naar de kapper geweest en dat was geen succes. "De kapper trekt aan je haar als ie de andere kant van je hooft wil knippen hoor". En dat deed hij, waarschijnlijk geïnstrueerd door mijn ouders.

Later, toen we niet meer huilden kwam het gemopper over de coupe. Altijd betrof het de lengte.
Niet te kort hoor!
Nee hoor.
Dus wel, als we eindelijk in de spiegel mochten kijken.

Tot zijn dood heeft mijn moeder het haar van mijn vader geknipt. Er zitten zelfs nog wat haartjes van hem in het doosje.

Verdwenen zijn echter de kam en de elektrische tondeuse die ze kocht om van ons gezeur af te zijn.

Verdwenen. Vermoedelijk tijdens haar eindeloze zoektochten naar..... wat zocht ik ook alweer?

Met groeten Ton