Het is steeds opnieuw een confrontatie als ik zie dat mijn moeder weer een stapje dieper is weggezakt in haar dementie.
Als Rick en ik bij haar binnen stappen zit een van de verzorgsters, samen met mijn moeder een kopje thee te drinken. Op tafel staat een schoteltje met daarop een half appeltje, wat schillen en een mesje.
Als de verzorgster weg is en ik een pot verse thee heb gezet blijf het appeltje onaangeroerd.
Ben je een appeltje aan het eten? vraag ik.
Als je wilt mag jij het wel hebben hoor. Antwoord ze
Na 10 minuten staat het appeltje er nog steeds.
Schil maar een stukje voor haar anders eet ze het niet op hoor, zegt Rick.
Ik schil een uiterst dun schilletje af en geef mijn moeder het stukje appel en maak een grapje over de schil. "Mooi dun schilletje he? Oma zou trots op me zijn." ze glimlacht en neemt, kinderlijk blij het stukje appel aan en peuzelt het smakelijk op.
Het is voor het eerst dat het gevoel heb dat ik mijn moeder voer.
Wonderlijk dat Rick me er op moet attenderen dat ik iets met die appel moet doen. Alsof ik me nog steeds niet realiseer dat mijn moeder steeds meer hulp nodig heeft. Alsof mijn hulp aanbod net iets achterloopt op de hulpvraag.
Als we thuis zijn en er nog even over napraten was dat bij Rick en zijn vader ongeveer net zo. Ik had naar zijn vader soms ook een meer realistische kijk op de hulpvraag dan Rick.
Het is niet dat ik ontken dat ze steeds meer hulp nodig heeft maar ga nog steeds van de normale situatie uit en die is dat zij, mijn moeder zijnde, zelf een appeltje kan eten.
Met groeten Ton
Geen opmerkingen:
Een reactie posten