Nee hoor

Ik ga niet mee met het uitje van de gardenclub. Ik houd niet van orchideeën, zei de dame die niet alleen lid is van de gardenclub, maar ook in het koor zingt. Die grote opzichtige bloemen aan die armetierige planten. 

Ach, ben ik dan zo gek op de gangbare soorten uit de tuincentra?

Maar een daggie uit met de gardenclub is sowieso leuk dus schreef ik me in voor de excursie naar het Orquidario in Estepona. Moet raar gaan wil er niet een paar juweeltjes te zien zijn.

Allereerst is het een mooi gebouw, rond, hoog en licht. De muren voor een groot deel begroeid met planten. Een flinke vijver in het midden en een grote waterval. 

Zo zou ik graag mijn eigen serre zien.

Wat opviel was dat de temperatuur relatief laag lag.

Maar het is wintertijd en dan zijn de meeste soorten in rust, zei de gids. Tel daarbij op dat er overal ventilatoren draaien om de lucht in beweging te brengen, orchideeën houden niet van stilstaande lucht, en het was gewoon ‘a poco frio’.

De jassen bleven dan ook aan. Ook omdat er zeer langzaam tussen de planten doorgelopen werd omdat er, in ieder geval door de meesten aandachtig werd gezocht/gekeken naar de kleinste bloemekes.

Zoals als dit prachtig bloeiend exemplaar. In het geheel niet groter dan ongeveer tien centimeter.

En dan deze. Tien bloemetjes in een waaier. Rechtsonder mijn vingertopje voor de schaal.

Ik ben dan wel onder de indruk. En schreeuwerig? Niet echt.

Iets totaal anders: wat te denken van zo’n harig ding? Het lijkt wel een spin of iets dat is beschimmeld.

Maar een plant die zichzelf zo plat tegen de boom plakt vind ik op zijn minst net zo bijzonder.

Moeder natuur maakt mooie dingen.

Met groeten Ton