Caminho Portugues, dag zestien

Van Porto naar Vilarinho, 27 kilometer, 33325 stappen.

Een van de Australiers maakte deze foto van de geknipte koppen.

We dronken gisteravond gezamenlijk een kopje koffie en liepen door het park. Daarna namen we afscheid want zij blijven drie dagen in Porto.

Er liepen pauwen rond.

Zou die pauw nog gaan pronken, vroeg de Australische.

Geen idee, zei ik, er lopen geen vrouwtjes.

Maar ik ben toch een vrouw en daarmee liep ze voorzichtig op het mannetje af.

En bingo.

Tijdens het pronken schudde hij met zijn achterwerk.

Zo tegen een uur of negen waren we weer in ons hotelletje. Best laat voor ons doen.

Het was warm onder de hanenbalken, maar daarmee was de was wel droog. 

We lieten de ramen open voor frisse lucht en ik viel als een blok in slaap. Tot het weekend feestgedruis losbarstte, zo rond een uur of 23.00 en we de ramen sloten.

Vanmorgen om half zeven op pad.

Ach, wat valt er te zien bij het uitlopen van een stad? Nou soms een opvallend mooi huis waar de strakke belijning wordt onderbroken door de elektriciteitskabels.

Of een gigantische Brugmansia. 

Maar het duurde drie uur voordat we enigszins zicht op ‘de buitenwereld’ kregen. 

Wel groetten we een dame en die bood ons meteen een fles water aan. Ik woon hier om de hoek, zei ze.

Is dat nou niet aardig?

In diezelfde drie uur maakten we ook drie koffie/snoeperij stops.

We kwamen nog een pelgrim van voor Porto tegen waar we een praatje mee maakten. Alle andere dertig pelgrims die we zagen zijn in Porto gestart.

Vanmorgen bekroop ons het gevoel dat er nog een soort van staartje aan onze camino hing. Alsof we voor een derde keer deze reis opnieuw moesten beginnen.

Natuurlijk had dat te maken met het afscheid van de Australiers, maar ook omdat we de anderen die vanaf Lissabon liepen niet meer zagen de laastste twee dagen. Ook omdat heel veel pelgrims hier starten.

We zagen ze al eerder en soms ook best vaak, maar vandaag was het beslist de dag van de muren.

We noemen deze stukken weg dan ook ‘loopgoten’. Het was sowieso warm vandaag, maar in de loopgoten liep de temperatuur nog eens extra op vanwege de beschutte ligging.

De laatste anderhalve kilometer ging door een eucalyptusbos. 

Het lopen ging vandaag heel soepel en dat ondanks de 37 km van gisteren.

We zouden vandaag in een klooster overnachten waar wel tot 80 pelgrims kunnen verblijven, maar al lopende bekroop ons, los van elkaar, het idee daar eigenlijk niet zo veel trek in te hebben. Dus toen dat ter sprake kwam was de beslissing snel genomen om ergens een tweepersoonskamer te boeken.

Met uitzicht op zwembad en de pelgrimswas.

In het dorpje aten we lasagne en deden daarna nog wat inkopen. 

Inmiddels is er een Koreaans echtpaar in de kamer naast ons komen wonen.

Met groeten Ton