Caminho Portugues, dag elf

Van Coimbra naar Sernadelo, 25 kilometer, 34507 stappen.

Week vijf is alweer voorbij. Dank voor alle leuke reacties.

Het is altijd anders.

Toen we gisteren rond drie uur in onze kamer kwamen, waren we verbaasd door de prachtige oude decoraties en het balkon met uitzicht. Helemaal heerlijk was het. Tot de groep met farmacie studenten zo rond een uur of 17.00 uit de stad terug keerden en het hotel tot leven kwam. 

Het tot leven komen in de vorm van krakende kale houten vloeren, slecht te sluiten deuren die hard in het slot getrokken moeten worden. En dat maal 40.

Oei, als onze ‘geluidsgeïsoleerde’ kamer als zo gehorig is hoe zouden de gewone kamers dan zijn, zei Rick. Want bij de boeking kon je kiezen voor een geluidsgeïsoleerde kamer.

Na een uur of vijf van aankijken ging Rick naar de balie waar inmiddels een oudere man zat en legde het probleem voor.

Ik ben blij dat u nu reageert en niet later gaat klagen. Toen u vanmiddag kwam, gaven we u onze mooiste kamer vanwege het wachten. 

Dat is heel aardig en waren ook blij met het balkon en het uitzicht, zei Rick maar wij hebben als pelgrims een heel ander ritme dan de andere gasten.

Ik begrijp het en geef u een andere kamer.

Zodoende sliepen we in hemelse rust onder de hanenbalken. Op de kamer die Rick in eerste instantie had geboekt.

Goede service en dank manager.

Omdat een regenachtige ochtend werd voorspeld besloten we later te starten en waren we pas tegen acht uur op pad. Droog. Tenminste voor een uurtje. Daarna was het Jante lacht, Jantje huilt. Dus poncho aan, poncho uit met tussendoor felle opklaringen.

De route was niet echt heel interessant en dan kijk ik maar naar andere dingen.

Deze voortuin deed me denken aan Japan waar we best vaak een mini vuilstortplaats in voortuinen zagen.

Na anderhalf uur wandelen kwamen we op deze rustige weg, waar natuurlijk precies op het moment van de foto een busje aan kwam denderen.

Wat ik wilde laten zien is dat er ook andere pelgrims lopen. Twee Argentijnse dames waar we korte gesprekjes in het Spaans mee hadden.

We kwamen door verschillende kleine gehuchtjes, waar we dan een bar ingingen voor koffie met pastel de nata, maar waar die allemaal waren uitverkocht.

Pas in dit dorp, het derde, met deze muurschildering hadden we koffie met de pastel.

Wat ons vandaag opviel was het grote aantal mensen dat ons een goede camino wenste. Ook werd er verschillende keren getoeterd en handen opgestoken.

En verder. Een stuk van drie kilometer door het bos waar het ineens zonnig werd.

Maar een half uur later.

Een soort van wolkbreuk. Slechts vijf minuten maar. En we waren mazzel want we konden schuilen onder dit afdak ook al werden we de hele tijd uitgeblaft door de vier honden die links achter het hek stonden.

En dit is de wegtrekkende bui.

En van deze tegels word ik blij. Jugendstil. Een winkeltje in ons slaapdorp.

Na installatie en de dagelijkse was gingen we met de Australiers naar de Pingo Doce, een supermarkt met een restaurant. Ook al hadden wij eerder geluncht gingen we mee voor de gezelligheid en een kopje koffie met wat lekkers.

Terug in de herberg is die volgestroomd en liggen de eersten al te snurken. De was is al wel droog dus deze pelgrim kan rustig slapen. 

Wel met oordoppen.

Met groeten Ton