Camino Mozárabe, dag negentien

Van Castuera naar Campanario, 24 km, 29160 stappen.

Met de komst van het gezin ontstond er een ‘probleem’. 

Omdat Richard snurkt als een gek verdeelden we ons bij aankomst in de herberg over de twee beschikbare kamers. Met de komst van het gezin besloten we direct dat zij een eigen kamer zouden krijgen en dat wij met oordoppen in Richard wel zouden aankunnen.

Maar de moeder vertelde meteen dat ze in de tent wilden slapen op de grote binnenplaats, omdat het jongste kind nog nooit in een echt bed had geslapen en dat de tent meer rust gaf.

Dus hadden we wederom in alle rust een heerlijke nacht en werden om vijf uur wakker.

We gingen aan het einde van de middag de stad nog even in voor een kopje koffie en thee.

Er heerste een opgewonden vrolijke stemming. We werden eerst aangesproken door ene Ines die ons uitnodigde om toch echt morgen naar het feest van de kaas te komen. Maar het feest begint pas om negen uur in de ochtend en de Spanjaarden kennende wordt dat pas tegen half tien.

Lopend door het stadshart stonden bijna overal tafeltje en stoelen opgesteld en werden er nog meer aangesleept. 

Bij een bar aangekomen zaten we buiten op het terras waar we verschillende keren werden herkend als pelgrim en kregen we een pelgrimsgroet. 

De positieve energie die in de stad hing was aanstekelijk en terwijl ik het geroezemoes van de mensen hoorden en de zwaluwen hun nesten onder de dakranden zag invliegen werd ik even door puur geluk overmand en sprak een intentie voor mezelf uit: dat er bij Los Zuecos ook zwaluwen gaan nestelen.

Vanmorgen om half zeven de straat op waar we eerst de sleutels inleverden bij de politie.

Na een uur terugkijken naar ons slaapdorp.

We liepen voor een deel langs een spoorlijn zoals hier te zien.

Een half uur later precies in een bocht, hadden we een Nijmeegse moment. We hoorden de trein aankomen en omdat we precies in de bocht stonden konden we de machinist bijna recht in zijn ogen kijken en zwaaiden we naar hem. En natuurlijk liet hij de hoorn schallen. 

Het werkt bijna altijd.

Het blijft mooi. Zullen we onze nalatenschap geven aan een stichting voor het behoud van de Dehesa, stelde ik Rick voor.

Uh. Mwah. 

Wat later een pauze, met een hard gekookt ei.

Het is hier het land van de schapen. Vandaar ook het kaasfeest van vandaag in Castuera. En….we zagen schapen.

We hadden een leuk gesprek met en een kleine rondleiding door deze baas die op zijn stuk grond bezig was.

We wilden weten of er hier ook sprake was van groot watertekort ( hier kunnen we gewoon weer water uit de kraan drinken).

Nee, zei hij, in de Extremadura is geen probleem. Kijk maar naar de tarwe, die staat er goed bij.

Eigenlijk is er altijd eerst een beetje een afwachtende houding, maar zo gauw men hoort dat je Spaans spreekt en geïnteresseerd bent komt men meestal wel los.

Zo vertelde hij dat hij dit gebouwtje zelf had gebouwd en of we het wilde zien. De muren zijn 40 centimeter dik.

Dat we langs zijn perceel liepen lag er een irrigatieslang waar bij een koppeling een lekkage was. Toen we hem dat vertelden bedankte hij ons en stapte meteen de auto in om het lek te repareren.

Slakken: we zien er veel en vragen ons af waarom ze van die onlogische routes maken.

Er worden hier veel slakken gegeten, maar ik mag hopen dat het niet deze wat onsmakelijk uitziende zijn.

We liepen het laatste deel samen met Richard en checkte gezamenlijk in in de herberg. Deze is gratis en de politiedame nam ook geen donatie aan. 

Je kunt wel wat bij het gemeentehuis achterlaten maandag, zei ze.

Na de installatie eerst een siësta om vervolgens op zoek te gaan naar een menu del dia. En dat vonden we. Een heel goede zelfs.

In het restaurant vroeg ik water met bubbels, agua con gas, maar de kelner zie dat ze dat niet hadden.

Nu is dat al een paar keer eerder gebeurd dus vroeg ik waarom dat niet geserveerd werd.

Agua con gas wordt hoofdzakelijk in het mediterrane gebied gedronken, werd me verteld.

Nu zitten we op het dorpsplein op het terras van een bar lekker te internetten. Daar zijn we een beetje afhankelijk van sinds we beiden door onze databundels heen zijn.

Tijdens de laatste Spaanse camino had je bij elke bar of ijssalon gratis internet. Maar dat is niet meer zo. Waarschijnlijk omdat iedereen mobiel internet heeft. Het is nu soms even zoeken.

Met groeten Ton