Oren voor een jaar

Pannen voor je leven maar oren voor een jaar. Woorden die mijn moeder uitsprak om haar ongenoegen kenbaar te maken over de kwaliteit van de oren van de nieuwe pannenset die ze had gekocht. De pannen waren van roestvrijstaal, volgens mij de eerste stalen pannenset na het aluminium tijdperk. De pannen vond ze geweldig maar die bakelieten oren zaten steeds los en knapten in de hitte van de gasvlam.

De gemiddelde kwaliteit van huishoudelijke apparaten en gereedschappen is er niet beter op geworden de laatste jaren. Zo zijn wij al aan de zesde stofzuiger bezig. En het aantal aangeschafte tuinhandschoenen en tuinschepjes gaat de vingers van mijn twee handen te boven.

Troep is het. Nou ja, het kost ook niet veel maar ik zou liever wat meer kwaliteit zien in het kader van wegwerpmaatschappij.

Uit de nalatenschap mijn zus kreeg ik een tuinschepje. Mooi stevig metalen schepje met een stoer uitziend plastic greep. Komt goed van pas in de Spaanse tuin.

Tja, pannen voor je leven maar oren voor een jaar hoorde ik mezelf brommen toen het plastic handvat afbrak. Ik smeet het, enigszins eufemistisch gezegd, ergens een border in.

Daar kwam ik het vorig jaar tegen en legde het in de kast met het idee dat het toch wel zonde was van dat mooi stalen schepje .

Een paar weken geleden zag ik bij de vuil container tafelpoten liggen. Van die Biedermeier dingen. Ik nam ze mee met de gedachte ze in de haard te verbranden.

Vorige week ruimde ik in het kader van onze wat langer afwezigheid de werkkast op en kwam dat schepje weer tegen. En dan is Malle Piet op zijn scherpst .

Beetje zagen, wat schaven een paar gaatjes boren en klaar is Piet.

Nou uh, nog niet helemaal want een reminder aan zus was op zijn plaats. Die was tenslotte ook van hergebruik.

Hergebruik is mij ook niet vreemd. Ben wel benieuwd hoe lang het handvat meegaat. Maar ach een nieuwe is dan ook weer zo gemaakt en dan misschien

wel met een Louis 16 tafelpoot.

In de jaren dat we op Texel woonden struinde ik steevast een dag of vier per week op De Hors naar fossielen en stenen met gaten.

Die stenen reeg ik aan gevonden stukken touw en draad tot een ketting.

Met de verhuizing naar Spanje gaf ik die slingers weg aan vrienden en kennissen maar een stuk of 20 verhuisden mee.

Ze hangen in verschillende bomen.

Nu staat er alleen jaar of tien een Ficus bejamina in de tuin. Uiteraard gevonden bij de containers en pas de laatste vier a vijf jaar begint ie te groeien. Een beetje te stijf naar mijn zin. Als ik nu eens wat van die stenenslingers aan de takken hang zakken ze misschien wat uit.

Niet voldoende naar het zin. Of beter gezegd: niet snel genoeg.

Dus hergebruikte ik wat hergebruikte plasticpotten om de takken wat naar buiten te forceren.

En natuurlijk vergat ik een ‘voor’ foto te maken maar met de lossere ‘na’ ben ik heel tevreden.

Met groeten Ton