De aanhouder wint.
Volgens mij wil het universum niet dat ik lid word van Gardenclub Cómpeta, zei ik tegen de man die de boel regelt.
Vorig jaar november meldde ik me aan. Je kunt volgende week als gast mee naar de kwekerij die we bezoeken en als je het een leuke club vind kan je je aanmelden.
En ja dat wilde ik wel.
Je krijgt een mail met de info om je officieel aan te melden.
En ja, die kreeg ik maar aanmelden lukte niet want er was geen ‘contact button, rechtsboven’.
En toen zaten we in Nederland.
Dus vorige maand opnieuw.
Ik stuur je de link naar de website en rechtsboven is een knop om jezelf aan te melden.
Nou uh, nee dus.
Vervolgens belde ik maar eens en is het probleem opgelost. Iets met Wordpress en Apple.
Vanmorgen samen met de tuinclub en de gaste op excursie naar Jardin Alpujarra dat in de Alpujarras ligt en die liggen op hun beurt weer tegen de flanken van de Sierra Nevada. En het is daar prachtig maar wel wat afgelegen.
Ondanks het nogal Britse karakter van de club kwam de bus gewoon een Spaans half uur later dan gepland en dan klets je dat vol over tuinen en planten en how lovely the weather is.
De rit er naar toe is a feast for the eye.
En nee, er hangt geen blauwe waas, de foto is vanuit de bus genomen.
In de tuin is er eerst koffie met cake en een inleiding. Wat mij interesseerde was dat de eigenaren een mix maken van wilde planten, lees onkruiden, en gecultiveerde planten.
Er was meteen herkenning. De meeste huizen worden opgeleverd met grote delen van de tuin die zijn volgestort met grind. Net als ik wilde de eigenaren dat niet. Maar na een aantal jaren tuinieren, waarin ze meer een traditionele aanpak hadden,
hebben ze inmiddels verschillende delen afgedekt met een dikke laag grind.
En ze zijn helemaal om. Het geeft niet alleen een natuurlijk zicht maar het werkt ook als een mulchlaag en in het grind kiemen zaden ook nog eens heel makkelijk wat weer heel natuurlijk oogt.
Maar voor het grind zijn intrede deed was er al sprake van een verandering in stijl en werden indeling en beplanting steeds informeler. Dat had onder meer te maken met de harde omstandigheden ter plaatse. 1400 meter hoog en zeer rotsachtige en verarmde gronden zorgen voor groeiomstandigheden die per meter grote verschillen gaven. Daardoor kwam van een symmetrisch aangelegde tuin niets terecht en moest er wel een andere invalshoek genomen worden.
Op weg naar een natuurlijker ogende tuin kwamen ook de wilde planten in zicht.
“We waren eindeloos bezig met het uittrekken van planten die niet alleen uitbundig bloeiden maar ook nog eens gezond oogden en geen water of wat voor aandacht nodig hadden. We trekken nu alleen weg waar we vinden dat er te veel komen.”
Nou, dat spreekt me wel aan want zeg ik niet altijd dat ik met in plaats van tegen de natuur in wil tuinieren?
En wat is hier mis mee?
Na een uurtje door de tuin drentelen een heerlijke lunch was het weer op huis aan.
En dan valt het typische Alpujarraanse dak op. Plat met een randje natuursteen.
De meeste sneeuw is gesmolten en is als water het stuwmeer ingelopen.
Tja, of het nu heel verstandig was nu we vier maanden weggaan......
Maar ja kan toch niet geen plantjes kopen met een tuinclub op excursie?
Met groeten Ton
4 opmerkingen:
Nee, dat is gewoon niet te doen :-) Maar wat een leuke excursie, zeg. Tuinieren is eigenlijk een beetje de boel in de hand houden, want er zijn nu eenmaal planten die wat megalomaan zijn aangelegd.
Haha, wat grappig zelfs in Spanje tuinieren ze net als ik.
Gr Jan(Wilde een Tuin)
Hoi Wieneke, Je begrijpt het. Mooie beschrijving van woekerende of op grote schaal uitzaaiende planten. En ooit wilde ik een hoveniersbedrijf beginnen met de naam ’Binnen de Perken’ maar sommige planten laten zich slecht binnen de perken houden. Met groeten Ton
Hoi Jan, Soms vinden verschillende mensen dezelfde goede dingen uit. Met groeten Ton
Een reactie posten